Translated from Dutch by JK'87, original source: I. Koomen, 'E-lighter
houdt militair op spanning', published in Defensiekrant edition 32 on 25 October 2012. (http://www.defensie.nl/actueel/defensiebladen/defensiekrant/2012/46200051/Defensiekrant_nr_32_2012)
(Source: http://tweakers.net/nieuws/32652/)
The armed
forces protect our freedom, security and prosperity in The Netherlands and
abroad. To properly and safely fulfil this important task, our people need the
right and most modern systems and equipment. That’s why we invest in
innovation, so we continue to be able to defend our country, support the civil
services and combat terrorists and pirates. The Defensiekrant (Defence
newspaper) will in accordance publish a few articles about innovative projects
within the armed forces. In this third instalment we analyse the e-lighter as
part of the VOSS soldier modernization program.
Improved
survivability, better command and control and more freedom of movement and
strength; these are the objectives of the Verbeterd Operationeel Soldaat
Systeem (VOSS) (Improved Operational Soldier System). This name incorporates
the set of innovations intended for the most important weapon within the armed
forces: the individual serviceman. Water and food, munitions and dressings and
today more important than ever: the batteries. Without these means no soldier
ever leaves his base, says Luc de Beer, VOSS project leader of the Defensie
Materieel Organisatie (Defence Equipment Organization). “Our soldiers will
depend more and more on technology”, he explains. “Radio, GPS, night vision,
illumination, directing means and so forth will only further increase the
demand for energy.” As a result soldiers have to carry a considerable amount of
batteries. Thereby, because each system uses a different type of battery, the
variety of batteries they have to take with them is quite extensive. “Al these
types of batteries take up a lot of space in the backpack”, explains De Beer.
“Space you would rather use for extra food, munitions and dressings.” However,
the project leader still emphasizes that batteries are just as essential as
munitions. “If your batteries run out, you can practically say the mission is
over.” Because without systems like: communication, GPS, night vision and the
like, individual soldiers will become less operational and furthermore more
vulnerable.
The e-lighter is designed to prevent soldiers from
running out of energy. Soldiers serving in combat units will in future missions
be equipped with these compact generators. This smart system, the size of a
soda bottle, acts like a universal trickle charger. With it the individual
soldier is able to provide all systems with enough energy. It thus eliminates
the need to bring a large variety of spare batteries and also easily extends
the duration of the mission, whenever necessary. During some combat actions it
is just a matter of: ‘who can endure the longest’. The e-lighter provides in
these situations the necessary sustainability. The e-lighter runs on ordinary
diesel fuel. “This unique concept is developed by Fokker Aerostructures”, Luc
de Beer emphasizes. Other portable generators use methanol for example to
generate electricity. This means you have to frame a whole new logistics line,
just for this one product. The e-lighter on the other hand uses ordinary diesel
fuel, which is almost always available even in the most remote and challenging
mission areas. The generator is furthermore very robust and reliable and can
both be taken inside and attached underneath the backpack. “One liter diesel is
enough for the e-lighter to work for 48-hours and provide all of the required energy”,
says De Beer. In 2013 infantry, marines and Special Forces will test the
prototypes. It is then that this smart device will have to prove itself as an auxiliary
engine of the mission.
Om een duidelijkere richting te geven aan dit blog heb ik besloten om op Stand Your Ground puur te berichten over militaire geschiedenis en algemene militaire zaken. Contemporaine conflicten en gebeurtenissen en profielen zullen voortaan worden gepubliceerd op het blog WorldWideConflicts. De berichten die nu al op Stand Your Ground staan zullen hier ook blijven, zij zijn wel 1 op 1 gekopieerd naar WorldWideConflicts omdat zij op dat blog nog beter tot hun recht zullen komen.
Ik hoop dat alle lezers beide blogs zullen blijven volgen! Zo niet, dan hoop ik dat u in ieder geval een van de twee zult blijven volgen.
To give a more clear guidance to this blog, I've decided that from now on Stand Your Ground will be used for publications on military history and general military affairs only. Contemporary conflicts and events and profiles will from now on be published on WorldWideConflicts. The messages on this subjects that are on Stand Your Ground will remain here, but they've been copied to WorldWideConflicts as well.
I hope you will follow both my blogs! If not, I hope that you'll continue to read one of them.
For me personally the Battle of Waterloo (June 18th 1815) and the others battles connected with this big battle (Quatre Bras, Ligny, both June 16th 1815, and Wavre, also June 18th 1815) are special. I can not remember how it happened but for some reason the Battle of Waterloo got my special attention since I was a little kid. Actually, this battle was the main reason I got interested in History and military affairs in the first place. On my first school notebook I glued a picture of the painting "Napoleon crossing the Alps" by Jacques-Louis David. When I started amature wargaming, my Napoleonic figures were my favorites. My first visit to a battlefield, when was thirteen, was at Waterloo and during my study I wrote my Bachelor thesis on the Battle of Quatre Bras.
So the Battle of Waterloo was a red line through my life and now, in 2015, we have the bi-centenary. I am really looking forward to the commemoration and therefore I am happy that I've discovered the organization Waterloo 200.
Waterloo 200 Ltd is an umbrella organisation approved and supported by
(UK) Government to oversee the celebration of the 200th annivesary of the
Battle of Waterloo. It can bestow official status upon organisations
that it feels would make a valuable contribution to the celebrations
and, indeed, the general good of the countries involved.
This organization and it's website make it possible to follow all the anniversaries organized and celebrations by different other organizations and countries. Furthermore the website gives information about the battle itself, tips for a visit to the battlefield, information about re-enactment and more.
So if you want to join in the commemoration and/or want to be up-to-date about what's going on, this is the place to be. The link to the website is here: http://www.waterloo200.org/
For further reading I can recommendThe Battle of Waterloo, Also of Ligny and Quatre Bras, etc.printed in 1817 and available in PDF for free. It's a massive collection of 'all' available eyewitness accounts of the battle and affiliated events, letters, notes by officers, lists of casualties and officers that were present and more.It's a really big piece of work, but as complete and contemporary as it can get.
Translated from French by TdH, original source: 02/10/2012 at 10: 35 By L. Touchard, B. Ahmed, Ch Ouazani / Jeuneafrique.com (http://www.jeuneafrique.com/Articles/Dossier/JA2698p024-033.xml11/mali-terrorisme-mouammar-kaddafi-mplamali-iyad-ag-ghali-rebelle-dans-l-ame.html)
Iyad Ag Ghali is a 54 years old Malian. He is the leader of Ansar Dine.
From the region of Kidal, northern Mali, Iyad Ag Ghali is a Irayakan, family of the Ifoghas. It is in Libya, however, where he made his debut in the early 1980s: in his early twenties he chose to join the Islamic Legion of Colonel Gaddafi - Mali, a victim of repeated droughts since 1969, has nothing to offer to him.
Islamic Legion
In Libya, Ag Ghali manages to get noticed. He was sent to Lebanon to fight the phalanges and Christians, according to some sources, aside from some shooting in Chad, in the course of the 1980s, before returning to Mali when the "Guide" declares the dissolution of the Legion. Ag Ghali is disappointed, but soon found another cause to champion, becoming one of the leading figures of the Tuareg rebellion: it was he who, at the head of the Popular Movement for the Liberation of Azawad (MPLA), attacked the town of Menaka, June 28, 1990. Six months later, the Tamanrasset agreements were signed under the auspices of Algeria, brought an end to the fighting, but the rebels were deeply divided. Ag Ghali founded the Popular Movement of Azawad (MPA), which brought together the most moderate Tuaregs, he didn’t hesitate to confront his former companions and sometimes to allied with the Malian army... His military superiority isn’t doubted. For many Malians he is the one that brought peace to the North in the late 1990s.
Gradually, the man got in to contact with radical preachers like the Pakistani Jamaat al-Tabligh ("association for preaching"). In 1999 Iyad Ag Ghali has changed: he stopped shaking hands with women, made his wife wear a veil and spends most of his free time in mosques. Surprising? Not so much. This radicalization is associated with a strong anti-Western sentiment, sharpened in training camps in Libya. In addition, the economic crisis has pushed many Malians, both sedentary and nomadic, into the arms of religion.
In 2003, Ag Ghali is involved with the fundamentalist cause, but not Jihadism: he said to be hostile to terrorism and suicide bombings. This "state of mind" makes him the ideal intermediary to negotiate the release of hostages held by Islamic Salafist Group for Preaching and Combat (GSPC). Thus, in August of the same year the government in Bamako asked Ag Ghali to intercede with Abou Zeid for European tourists kidnapped in Algeria - which he did with success. Three years later, in May 2006, the anger is brewing again in Northern Mali. Tuareg accuse the authorities of failing to meet their commitments. Ag Ghali meets with President Amadou Toumani Toure (ATT), but negotiations fall short. He then approaches Ibrahim Ag Bahanga, another great figure from irredentist Tuareg, who died in August 2011. Algeria is again involved, obtains the signature of new agreements for peace (the Algiers Accords, signed in July 2006) and, as in the previous uprising, Ag Ghali traded his fighting uniform for a uniform of a man of peace.
Ahmada Ag Bibi: the bosun
Ahmada Ag Bibi and Iyad Ag Ghali know each other for a long time. In the early 1990s already, they both were in the People's Movement of Azawad (MPA). Ag Bibi is a great activist for the Tuareg cause, but that does not stop to soak in more obscure cases and to be linked to negotiations for the release of Western hostages. In Ag Bibi’s address book there are bandits, smugglers, politicians in Bamako and Algiers, and even members of several intelligence services (he was a member of the parliamentary committee Defense and Homeland Security). Also he was the chairman of the parliamentary group for Mali-Algeria friendship and in November 2011 he accompanied the former colonel in the French army, Jean-Marc Gadoullet, to negotiate for the release of Abu Zayd AREVA and VINCI hostages.
When the North rised again in January 2012, Ag Bibi joined the MNLA and Ansar Dine, driven by both realism and friendship towards Ag Ghali. He is not attached to secularism, but believes, as the Ansar Dine diplomat Alghabass Ag Intallah, in negotiating "peaceful solutions" and could therefore be the man to talk to. "Only Algeria can play a role of mediator between the parties to the conflict," he said.
To serve his ambitions, he will not hesitate to turn against his "partners”.
Exile
ATT, who knew Ag Ghali could be useful but also feared his growing influence, appointed him counsel consular in Jeddah (Saudi Arabia) in November 2007. The head of state is as much to thank for cutting him from his supporters. But exile was short-lived: in 2010, the Saudis suspected Al Ghali of being in contact with members of Al-Qaeda and expelled him. Back home, he used again his address book (which was further enriched during the episode in Jeddah) to negotiate hostage releases and build a personal fortune. His name comes up repeatedly when discussing the fate of AREVA employees kidnapped in Niger in September 2010.
By the end of 2011, the National Movement for the Liberation of Azawad (MNLA) didn’t have an official status yet, but Ag Ghali already boasted to be the leader. In vain. Managers of the future rebellion didn’t want to see this shady man get into the political and media area. He is too closely linked to Al-Qaeda in the Islamic Maghreb (AQIM, formerly GSPC) and suspected of being linked to Algiers as well. Also they have not forgiven him the 1990’s infighting either.
Ag Mohamed Najim, another veteran of the Islamic Legion who Ag Ghali cordially detests, is therefore preferred. This is a slap for Ag Ghali but he didn’t mind. He created his own training group, Ansar Dine. Probably he hoped to cause dislocation of MNLA, which weaknesses he knows so well the. At the same time, Ag Ghali also renounced to become the successor of the amenokal (traditional leader) of Ifoghas, the old Intallah Ag Attaher preffered his son, Alghabass Intallah Ag. Again, the bitterness is strong, but he cannot afford to openly confront the patriarch.
It is better to deal and work hand in hand with Ag Intallah, who is highly respected in the region. Ag Ghali holds his hand in June 2012. The MNLA is dying, and now it is Ansar Dine which discuss with the mediator of the Economic Community of West Africa (ECOWAS), President Blaise Compaoré of Burkina Faso. The former soldier of Gaddafi is now recognized as a key player in the Malian crisis. If he distanced himself from the Salafists, as incited by foreign diplomats, he might even become an ally. Moreover, if he considers that direct confrontation with AQIM can serve his ambitions, he will not hesitate to turn against its current "partners". Abou Zeid, Mokhtar Ould Mohamed Hamada and Belmokhtar Kheirou know better than anyone else.
Alghabass Ag Intallah: heir and diplomat
Originally Alghabass Ag Intallah isn’t a warlord. As a member of the National Assembly, he is especially the son of the powerful Ifoghas chief and his designated successor - a line that allows him to benefit from many contacts into the Persian Gulf, including the royal family of Qatar. When the Tuareg rebellion broke out in January 2012, he first ranked alongside the National Movement for the Liberation of Azawad (MNLA) - though always advocated for dialogue with Bamako - then rallied Ansar Dine. Ag Intallah is not a fanatic, and his choice is probably more pragmatic - the fragmentation of MNLA is unequivocal - ideologically. Today, Ag Intallah is the political face of Ansar Dine, it’s ambassador. He is the one who is received by the mediator of the crisis, the Burkinabe President Blaise Compaore. Iyad Ag Ghali knows too much for having interest in linking his fate to reign Ifoghas.
A video in which Ag Ghali leads the prayer before the Aguelhok Massacre (WARNING: GRAPHIC CONTENT)
Original author: AFP Original source: http://www.lemonde.fr/afrique/article/2012/09/05/le-mali-demande-formellement-une-intervention-de-la-cedeao_1755611_3212.html, checked on 05-09-2012 (Translated from French to English by Thomas den Hollander)
“Interim President of Mali, Dioncounda Traoré, has requested the intervention of military forces in West Africa to re-conquer the North which currently is in the hands of Islamists”, said Special Representative of France for the Sahel, Jean-Felix Paganon, on Tuesday in Ouagadougou.
"This day was marked by a significant development in Abidjan, where President Alassane Ouattara (President of the Economic Community of West Africa) has informed us that President Traoré has formally sent a query to ECOWAS to provide military contribution for the stabilization of the country and especially for the re-conquest of the North, "said Jean-Felix Paganon, who returned from Abidjan where he met with President Alassane Ouattara, President of the ECOWAS. "This is an important development that we discussed the possible developments with president of Burkina Faso, Blaise Compaoré," said Jean-Felix Paganon at a press conference.
ECOWAS has expressed its readiness to send to Mali a force of some 3,300 soldiers, whose contours remain unclear, but wishes to obtain a UN mandate for the deployment, which depended also an official request by the Malian transition authorities. They had so far refused the deployment of foreign troops on the territory of Mali.
But the situation has changed on the ground with the taking of the strategic town of Douentza, in the centre of the country, which on 1 September fell without a single shot fired into the hands of the Movement for the uniqueness and Jihad in West Africa (Mujao), one of the armed extremist Islamist groups which control the vast North of Mali for five months to date.
Kidal, Gao and Timbuktu, the three administrative regions comprising the northern Mali, fell five months ago at the hands of Mujao and other armed groups including Tuareg rebels and jihadists linked to al-Qaida. Then the Islamists ousted their former Touareg allies and now fully control the North.
DISCLAIMER: Neither English nor French is my native language, so please be aware of any translation errors. If you find one (or more), please feel free to contact me.
The capture of Douentza by Mujao could be an indication that the extremists are moving South, into the less rough and more inhabited part of Mali. They've stated that they strife for the total conquest of Mali to impose Sharia law, unlike the Touareg MNLA who's only goal was the "liberation" of the North.
As can be seen on the map above, Douentza is situated in the centre of Mali, in the narrowest part of the country. Also, the highway from Gao in the North to the capital Bamako (RN 15, which becomes RN 6 at Sévaré) goes straight through the city. This highway is the only "Route Nationale" in the North. The strategic importance of Douentza should not be underestimated, it can serve as a perfect base from which the extremists can operate and try to set up an eventual invasion of the South. This can become a very important town in the battle for Mali, which will eventually occur in the near future.
Onderstaande paper schreef ik in het tweede jaar van mijn studie Geschiedenis.
November 2005.
Bron: http://samilitaryhistory.org/vo113nnc.jpg
Inleiding
De Tweede Boerenoorlog begon op 11 oktober 1899 nadat er op het door de Boeren op 9 oktober gestelde ultimatum aan de Britten niet werd gereageerd. De Boeren hadden het ultimatum gesteld nadat de Britse regering had besloten extra troepen te sturen naar de Kaap Kolonie en eisten hun terugtrekking. De reden dat de Britten besloten om tropen naar de grens met Transvaal te sturen was dat de regering van de Zuid-Afrikaanse Republiek (onder leiding van president Paul Krüger) weigerde volledig burgerrecht toe te kennen aan de zogenaamde "Uitlanders" (niet-Boerse immigranten). De Boeren echter dachten dat de Britten eigenlijk achter het goud aan zaten (wat in 1885-1886 in Transvaal was ontdekt) en het niet toekennen van de burgerrechten als een mooi excuus zagen een groot leger op de been te brengen om zich de goudvelden toe te eigenen .
Nadat de Britten twee dagen lang niet gereageerd hadden op het door Paul Krüger gestelde ultimatum, besloten de twee Zuid-Afrikaanse republieken Transvaal en Oranje-Vrijstaat om de Britse Kaapkolonie en Natal binnen te vallen. De twee republieken hadden in een traktaat afgesproken dat indien een van beide landen werd aangevallen elkaar bij te staan. De Boeren waren aanvankelijk succesvol en belegerden de steden Kimberley, Mafeking en Ladysmith. Het eerste daarop volgende Britse offensief werd met succes door de Boeren afgeslagen. Het tweede Britse offensief, onder Lord Roberts verliep voor de Britten succesvoller en Roberts slaagde er zelfs in de hoofdsteden van Oranje-Vrijstaat en Transvaal (respectievelijk: Bloemfontein en Pretoria (1 juni 1900)) te veroveren .
Tegen het einde van 1900 besloten de Boeren over te gaan tot het voeren van een guerrillaoorlog. Gedurende vijftien maanden bestreden de Boerencommando’s te paard het professionele Britse leger. Maar eind mei 1902 besloten ze het op te geven. De Boerencommando’s waren moegestreden en ze waren niet bereid hun vrouwen en kinderen, die door Lord Kitchener in concentratiekampen waren opgesloten, nog langer door een hel te laten gaan. Op 31 mei 1902 eindigde de oorlog met de Vrede van Vereeniging .
Hierboven staat de loop van de oorlog kortbeschreven. Het is een algemene samenvatting zoals iedereen die kan lezen in bijvoorbeeld een encyclopedie. Er ontbreekt echter nog een belangrijk aspect in de meeste van deze samenvattingen. Namelijk: Wat was de rol van de inheemse, zwarte, Afrikaanse bevolking? Wat was de rol van de Zoeloes, Xhosas, Baralong, Bakhatlas en andere Bantoevolken die al eeuwen in Zuid-Afrika woonden? Wat waren de gevolgen van de Tweede Boerenoorlog voor deze mensen? Was er sprake van een “white men’s war”? Om op deze vragen een antwoord te vinden ben ik op zoek gegaan naar bronnen die, (soms in zijn geheel, soms gedeeltelijk) iets vertellen over de rol van de zwarte Afrikanen in de Tweede Boerenoorlog. Ik richt mij in dit onderzoek alleen op de rol van de zwarte Afrikanen en niet op die van de overige kleurlingen.
Op een lijn
Aan het begin van de Tweede Boerenoorlog waren zowel de Britten als de Boeren van mening dat het verstandig was de zwarte Afrikanen niet in de oorlog te betrekken.
De Boeren vonden de zwarten “inferieure wezens” die niet in de oorlog gebruikt konden worden. De Britten waren bang om zich de woede van de rest van Europa en Amerika op de hals te halen als ze overgingen tot het gebruiken van zwarten ten behoeve van hun eigen oorlog. De Boeren waren van mening dat het actief participeren van de zwarten, de mensheid aan het wankelen zou brengen en vonden het onverstandig de zwarten te laten vechten voor een zelfde soort vrijheid als waar zij zelf voor vochten . Zowel de Boeren als de Britten waren bang dat de zwarte Afrikanen het idee zouden krijgen dat ze blanken konden overwinnen indien ze meededen aan de strijd .
De Zoeloes stonden voor het uitbreken van de oorlog op niet al te goede voet met de Boeren. Toch vroegen de Britten de Zoeloes neutraal te blijven indien er een oorlog zou uitbreken. De Boeren op hun beurt vroegen de Zoeloes passief te handelen en de blanken elkaar te laten bevechten . Hierover waren de beide strijdende partijen het in ieder geval eens. De Zoeloes moesten neutraal blijven.
Beleidsverandering
Toch werd er al vrij snel na het uitbreken van de oorlog gebruik gemaakt van zwarten en kleurlingen (voornamelijk Indiërs). Aanvankelijk onbewapend met taken als: wagenmenners, verkenners, gravers van loopgraven en hoeders van het vee. Op 31 oktober 1899 werd een zwarte verkenner gevangen genomen door de Britten. Hij was aan het spioneren voor de Boeren . De participatie van zwarte Afrikanen werd met argusogen bekeken. Critici van zwarte deelname spraken hun ongerustheid uit over het, volgens hen, te verwachten gedrag van de zwarten. Ze waren bang dat de zwarten de doden zouden verminken en de vrouwen en kinderen doden.
Het bewapenen van zwarte Afrikanen kwam langzaam maar zeker ook op gang. In januari 1900, reeds drie maanden na het begin van de oorlog, werden gewapende Zoeloe-politiemannen, die het magistraat van Nquthu bewaakten, door Boeren gevangen genomen. Vanaf de zelfde maand, of zelfs al eerder, werden abaThembu door de Britten bewapend en ingezet als actieve deelnemers aan de strijd. Ze hadden zelfs een Boereninvasie van hun grondgebied weten af te slaan. In februari van dat zelfde jaar schoten Zoeloes die loopgraven aan het graven waren met Britse wapens op Britse troepen . Lord Kitchener was na deze incidenten een verklaring schuldig en verdedigde het bewapenen van de zwarten met het argument dat het nodig was voor de zelfverdediging van deze mensen . De zwarten werden natuurlijk niet tot de tanden bewapend, ze kregen de minst moderne wapens om, mochten ze bijvoorbeeld in opstand komen. De Britten moesten wel het overwicht houden.
Mafeking
De meest beschreven participatie van zwarte Afrikanen aan de Tweede Boerenoorlog is de strijd om Mafeking dat in handen was van de Britten. Mafeking is een goudstadje en werd vanaf 14 oktober 1899 omsingeld door de Boeren. Het mocht niet in handen vallen van de Boeren vanwege het goud. De inwoners van Mafeking waren voornamelijk blanken. Naast de officiële inwoners bood Mafeking ook onderdak aan gevluchte Bantoes uit de Rand. De verdediging van Mafeking was in handen van kolonel Robert Baden Powell (later de oprichter van de scouting jeugdbeweging) die een garnizoen van 1200 man (behalve de officieren geen beroepsmilitairen) onder zijn bevel had. Ook bewapende Baden Powell 300 aanwezige Bantoes die de “Black Watch” genoemd werden. Baden Powell hoopte dat zij voor het beslissende overwicht in de strijd zouden zorgen .
Het beleg van Mafeking duurt 217 dagen. In die tijd wordt er weinig gevochten. De gevechten beperkten zich veelal tot het over en weer schieten met de stukken geschut. De Boeren gebruikten bij de beschietingen de Long Tom, een 155 mm kanon wat hun zwaarste wapen was. Tijdens de beschietingen gedurende het hele beleg komen maar 4 blanke burgers om. Het aantal slachtoffers onder de Bantoes ligt veel hoger, namelijk op 329. Vijf Bantoes werden terechtgesteld door het zeer strenge regime van Baden Powell. Hij wilde een voorbeeld stellen om de Bantoes onder de duim te houden .
Gedurende het beleg slonken de aanwezige voedselvoorraden in rap tempo.
Baden Powell zette alle inwoners op rantsoen, alleen waren er grote verschillen tussen de rantsoenen voor de Bantoes en die voor de blanken. Baden Powell schreef op 14 november 1899 in zijn dagboek het aantal dagen dat de twee groepen konden doen met de hun toegewezen rantsoenen. De blanken konden nog 134 dagen vooruit, de zwarte Afrikanen slechts 15 . Buiten de oneerlijke verdeling van de rantsoenen werden de Bantoes ook regels opgelegd die niet voor de blanken golden. Ze moesten altijd betalen voor hun eten, terwijl ze ontzettend arm waren, en er werd hun verboden brood te kopen . Daar kwam nog bij dat er blanken waren die rantsoenen van de zwarten afpakten. Dit is jarenlang een geheim gebleven.
Naarmate de rantsoenen opraakten werden de meeste Bantoes gedwongen paardenvoer te eten, dat was wel in grote hoeveelheden aanwezig. Sommige Bantoes konden zelfs niet anders dan de lijken van dode honden op te graven en op te eten .
Baden Powell vond het daarnaast nodig om tientallen hongerige Bantoes te geselen en enkelen die voedsel gestolen hadden terecht te stellen om zo de situatie in de hand te houden .
De situatie voor de Bantoes verslechterde met de dag en de Britten deden daar niets aan omdat ze vonden dat de Bantoes de stad mochten verlaten als ze wilden. Diegene die dat wilden konden alleen naar de Boeren en die zaten ook niet bepaald op hen te wachten. Op een gegeven moment komt er een oplossing, Plumer richt op 100 kilometer afstand van Mafeking een opvangkamp in waar ongeveer 1200 Bantoes naar toe vertrokken .
De omstandigheden waaronder de daar aanwezige Bantoes leefden gedurende het beleg van Mafeking waren mensonterend. De “Black Watch” had een belangrijk aandeel in de verdediging van Mafeking maar, kreeg daarvoor nooit de erkenning die ze verdiende . De zwarte Afrikanen hebben tijdens het beleg van Mafeking geleden zonder ooit enige vorm van genoegdoening.
Zoeloes
Op 25 maart 1901 werd de noodtoestand uitgeroepen ten noorden van de Thukela-rivier om de oorlog tot een snel einde te brengen. Er werd een oorlogswet aangenomen die het officieel toestond de Zoeloes te bewapenen. Alle mannelijke Zoeloes werd bevolen zich te bewapenen en te schikken onder het bevel van kolonel H.R. Bottomley. Het doel was om de Boeren veestapel ten zuiden van de Thukela-rivier aan te vallen en de Boeren die zich daar bevinden dwingen over te geven. Van 4 tot 6 april overvielen 6000 Zoeloes de Boeren en de actie was een groot succes; er werden grote hoeveelheden vee en wapens als buit meegenomen. .
Na deze krijgshandeling moesten de meeste Zoeloes hun wapens wel weer inleveren. Anderen (ongeveer 3000 Zoeloes) mochten de wapens behouden voor het geval de militaire situatie zou veranderen .
Op 8 maart 1902 werd koning Dinuzulu gevraagd of hij 250 man kon sturen om generaal Bruce Hamilton bij te staan. Dinuzulu stemde toe (alsof hij een keus had). De aBaqulusi sloten zich bij de troepen van Dinuzulu aan, om de Boeren een lesje te leren, waardoor de groep soldaten groeide tot 1000 man .
Na deze strijd beval de Boerengeneraal Louis Botha om de imzi (hutten) van de aBaqulusi in brand te steken als vergelding voor hun deelname aan de strijd. Daarnaast beval hij ook de bezittingen te confisqueren en de vrouwen en kinderen weg te jagen. Als reactie hierop lokten de a Baqulusi een veldslag uit met de Boeren waarin aan beide kanten slachtoffers viellen .
Na de oorlog moesten de Zoeloes weer gewoon aan het werk op de boerderijen (althans, zij die dat voor de oorlog ook al deden) .
De Zoeloes kregen geen vergoeding voor hun deelname aan de strijd en moesten alle wapens weer inleveren bij de Britten. Voor de Zoeloes veranderde er niets in hun positie na de oorlog. Ze waren gewoon weer ondergeschikt aan alle blanken en ze kregen geen erkenning voor hun daden voor de Britten . Sterker nog, hun land werd in bezit genomen voor de blanken .
Conclusie
Zowel de Boeren als de Britten hebben gebruik gemaakt van de zwarte bevolking in Zuid-Afrika, zij het in verschillende mate. De Boeren hebben de inheemse bevolking voornamelijk gebruikt als verkenners, veehoeders en wagenmenners, terwijl de Britten de zwarte Afrikanen, naast het verplichten tot uitvoeren van dezelfde taken als bij de Boeren, actief lieten deel nemen aan de strijd. Het Britse leger heeft naar schatting 100.000 zwarten in dienst gehad en de Boeren 10.000 . De door de Britten bewapende Zoeloes hebben het de Boeren knap lastig gemaakt en de “Black Watch” speelde een doorslaggevende rol in het beleg van Mafeking.
De term “white men’s war”, zoals lange tijd gebezigd na de oorlog, is volledig misplaatst. De zwarten hadden een groter aandeel in de oorlog dan destijds werd erkend. Ook hedendaagse historici willen nog wel eens de rol van de zwarte Afrikanen onderkennen. De grote historicus op het gebied van de Boerenoorlog Thomas Pakenham verhaalt alleen over de rol van de zwarten in zijn verslag van het beleg van Mafeking. De Nederlandse historicus Math Verstegen schrijft in zijn nabeschouwing terecht dat de zwarte Afrikanen ook hebben geleden maar, in de hoofdstukken van zijn boeken zien we daar weinig van terug (behalve wederom het beleg van Mafeking). Daarom is het goed dat er auteurs zijn zoals Jabulani Maphalala en Hulme T. Siwundhla die proberen de Tweede Boerenoorlog te belichten vanuit het oogpunt van de inheemse bevolking van Zuid-Afrika en zo een andere kijk geven op de gebeurtenissen tijdens de Tweede Boerenoorlog.
De drie jaar die de Tweede Boerenoorlog duurde zijn voor de zwarte Afrikaanse bevolking in Zuid-Afrika een verschrikking geweest. Ze werden naar goeddunken van Boeren dan wel Britten ingezet, zonder er zelf iets over te zeggen te hebben. De schattingen van gesneuvelde zwarte Afrikanen lopen uiteen van 7.000 tot 12.000 en in de concentratie kampen voor zwarten stierven er nog eens meer dan 16.000 . De zwarte bevolking heeft nooit erkenning, genoegdoening dan wel compensatie voor verloren bezittingen of familieleden gekregen. De situatie voor de zwarte Afrikanen veranderde niet door de oorlog: ze bleven tot eind twintigste eeuw gebukt gaan onder het juk van de blanke “meester” die alles voor ze bepaalde.
Literatuurlijst
- Maphala, J.S., ‘The Zulus and the Boer War’, History Today 50 (2000) 46-50.
- Pakenham, T., The Boer War (Londen 1993).
- Pakenham, T., ‘Africans in the Boer War’, Journal of African history 27 (1986) 573-575.
- Siwundhla, H.T., ‘White ideologies and non-european participation in the Anglo-Boer War, 1899-1902’, Journal of black studies 15 (1984) 223-234.
- Verstegen, M., De onnodige Boerenoorlog Deel 1 (Zaltbommel 2003).
- Verstegen, M., De onnodige Boerenoorlog Deel 2 (Zaltbommel 2005).
YouTube gebruiker FUNKER530 trakteert ons regelmatig op video materiaal, Raw Combat Footage zoals hij het zelf noemt. In onderstaande video is een compilatie opgenomen van het afvuren van diverse wapens:
Original author: Giuliano Luongo, Economist at the University Federico II in Naples Original source: http://www.unmondelibre.org/Luongo_Mali_intervenir_150812, checked on 21-08-2012. (Translated from French to English by Thomas den Hollander)
As in all situations of political and military crisis, a proposed external military intervention is discussed as a way to resolve the crisis in Mali. ECOWAS has attempted to finalize a plan of action under a UN mandate. To assess the chances of such an intervention, it is necessary to recall briefly the conditions of military-political framework of the country.
A new 'chessboard' (i.e. situation)
Northern Mali proves to be the most unstable region of the country and it initially fell under the control of Tuareg rebels allied with the Muslim extremist groups, but now it is entirely within the territory of jihadists. Various Islamist militias arrived to push aside their former Tuareg allies, establishing themselves as the sole masters of the region.
This movement is not a homogeneous Islamist faction, but consists of various forces active in the major cities of northern Mali. The city of Gao in the hands of Mujao (Movement for unity and jihad in West Africa), AQIM (Al Qaeda in the Islamic Maghreb) reigns over Timbuktu and Kidal is under the control of militia Ansar Eddine. The Mujao is a movement formed by dissidents of AQIM, which maintains good relations with the Sahrawis and the Polisario Front.
Besides the differences (mainly related to interest in the distribution of power), these three Islamist groups share common goals such as "maintaining the territorial cohesion of Mali" (instead of the Tuareg, who battle for a liberated Azawad as a sovereign state) and the introduction of Islamic law in its most extreme form. In recent days, there have been two first cases of application of Sharia (1).
Forces of the Tuareg MNLA (National Movement for the Liberation of Azawad) are very weak but still active: there are ongoing negotiations for their support to the national army against the Islamists. In the south, there is an increasing formation of independent militias determined to fight the Islamists. They are often formed by ex-northerners forced to flee.
Intervene?
In this context of constant instability at the international level the hypothesis of a military intervention continues to be evaluated - an idea already launched in the first days of the revolt of the Tuareg. Recently, the French Minister of Foreign Affairs and Defence Minister, Laurent Fabius and Jean-Yves Le Drian, declared the support of France to send a peacekeeping force organized by the military of ECOWAS, to contain and finally eliminate the presence of extremists. France, in all cases, will not take the initiative, in a, what Mr Le Drian defined as "inevitable", intervention to prevent the transformation of Mali an Islamic state. Paris is concerned about a "backlash" from terrorist (executions of hostages in Mali, attacks on its territory ...).
Given their weak military capabilities, African countries seem less enthusiastic, hoping foreign support (UN and USA in the first place) to conduct a major intervention operation. Few countries will be able - and determined - to send troops: Niger, Mauritania and Ivory Coast seem determined to intervene early and directly (because they are concerned to have an "extremist neighbor "), even if they do not have the necessary logistical means (and Ivory Coast has its own internal problems as well). Algeria refuses to engage outside its borders and Senegal (already committed in Guinea-Bissau) prefers to follow diplomatic channels with Burkina Faso to reach stabilization of the situation in Mali. In this context, the delegation of Burkina Faso met with representatives of Ansar Eddine, who call themselves "pro" mediation and willing to travel to Ouagadougou to continue to discuss, in contrast to Mujao or AQIM which have not met with foreign diplomats. Diplomacy, therefore, seems still an option but is a long complex: it will be chosen if there is no real possibility to intervene militarily.
In this regard, it should be remembered that an invasion with the goal of defeating a well organized terrorist organization is never easy, as we we’re taught Afghanistan. Mali is also a vast territory and very difficult to (re) conquer and control, where the majority jihadist forces are formed by soldiers who know their territory, and are therefore difficult to face. Again relations with the civilian population would be crucial: even if civilian groups openly demonstrated against the Islamists, many are unhappy with the previous administration and especially the brief period of the Tuareg, which are often accused of theft and rape against populations. Many people will join the ranks of the Islamic militias, thinking that only the jihadists can stabilize the country.
Another problem lies in the definition of targets and the conditions of employment of the "anti-extremist" militia: it will be difficult to generate results with an attack "front" because terrorists do not occupy isolated camps but begin to mix with the population in cities. A gradual infiltration with big secret services to neutralize the terrorist forces would work well. In addition, it would prevent the interposition force from making the country more unstable with excessive use of force: every mistake, every civilian casualty would result in increased support for extremists.
Should the authorities finally understand that the way for the country's stability does not only involve suppressing extremist tendencies but also to avoid that current foes will become part of the a new government, we should work together to construct a legitimate government that does not become a new oppressive institution. And, unfortunately, this phase would probably be even more difficult than the fight against "terrorists".
(1) On July 29, a couple was unmarried and stoning August 8th there was the first amputation of the hand of a suspected thief.
Krijgsmachten over heel de wereld zijn tegenwoordig nog steeds verwikkeld in een proces van voortdurende technologische ontwikkeling. Dit gold vooralsnog voornamelijk de grotere wapensystemen. Sinds het einde van de jaren negentig is de militair en zijn / haar persoonlijke uitrusting echter ook onderwerp van deze trend tot modernisering. Rond 2005 kregen de programma’s steeds meer vorm en vanaf 2010 zijn de projecten klaar om in te worden gevoerd. Ondanks dat de diverse landen die dergelijke ontwikkelpaden op gang hebben gezet er voornamelijk eigen projecten op na hielden, zijn de uiteindelijke ontwikkelingen opvallend vergelijkbaar.
Het eerste aandachtspunt van elk toekomstig systeem is de directe uitrusting van de militair. Dit onderwerp kan uitgesplitst worden over een aantal onderdelen. Ten eerste moet de kleding zelf licht, ergonomisch, ventilerend en uitstekend gecamoufleerd zijn. Naast de traditionele visuele camouflage wordt nu ook aandacht besteed aan de infrarode straling, dus warmte, die elke soldaat uitzendt. De kleding reguleert dus de lichaamstemperatuur waardoor de gebruiker naast gecamoufleerd ook beter toegerust is om onder verschillende klimatologische omstandigheden zijn werk te kunnen blijven doen. Het Duitse ‘Gladius’ project zorgt er bijvoorbeeld voor dat een militair in temperaturen van -32 tot en met +45 graden kan blijven opereren.
Het tweede onderdeel behelst de bescherming van de militair dat naar gelang de situatie, of het zogenaamde geweldsspectrum, in modules opgewaardeerd moet kunnen worden. Dus naast de traditionele vesten en helmen kan hierbij gedacht worden aan extra beschermplaten voor schouders, armen en benen. Overigens vormt bij elk project het vest en de kleding zelf de basis, waar al naar gelang extra bescherming aan kan worden bevestigd of in kan worden geschoven.
Als er naar de helm gekeken wordt gaat het Nederlandse ‘Verbeterd Operationeel Soldaat Systeem’ (VOSS) in vergelijking met de andere projecten een stap verder. Niet per se wat betreft ballistische bescherming, maar het idee is om ook deze net als de rest van de uitrusting modulair te maken. De basis vormt een uitgeklede versie van de huidige helm, terwijl de complete helm het hoofd volledig bedekt. Overigens is de doelstelling van elk project om de helm bij wijze van spreken te ‘digitaliseren’. De communicatieapparatuur wordt geïntegreerd en een zogenaamde Head-Mounted Display (HMD) wordt toegevoegd. Met behulp van GPS kan hierop aangegeven worden hoe de omgeving eruit ziet en waar elk soldaat zich bevind waardoor getracht wordt ‘friendly-fire’ incidenten te verminderen en de algemene ‘situational awareness’ te vergroten. Daarnaast wordt de HMD bij een aantal projecten ook aangesloten op de richtkijker van het wapen, zodat de militair hierdoor om een hoek kan kijken zonder zichzelf bloot te stellen aan vijandelijk vuur.
Het laatste onderdeel van de uitrusting is de draagcapaciteit van de militair. Veel programma’s hebben een nieuw vest ontwikkeld welke ergonomisch beter is verantwoord. Het vest is de centrale component van alles wat op of aan het torso wordt meegedragen, zoals een radio, GPS, stroomvoorziening, rugzakken, drinkwatervoorziening en ballistische bescherming. In het vest loopt dus ook bekabeling om de verschillende apparatuur met elkaar te kunnen verbinden en van stroom te voorzien.
Het tweede punt betreft het zogenaamde C4I concept, oftewel ‘Command, Control, Communication, Computers and Information’. Het nieuwe systeem moet de infanteriesectie verbinden met de hogere echelons. Tot nu toe kon de compagniescommandant wel met de pelotonscommandanten spreken en zij op hun beurt met de groepscommandanten, maar daar hield het bij op. Nu kan ook de groepscommandant contact houden met de individuele manschappen. Daarnaast krijgen de soldaten met hun persoonlijke systemen een beter overzicht over het gevechtsveld. Dit gebeurt hetzij met de hierboven genoemde HMD of een alternatief scherm. Overigens blijft alleen de groepscommandant beschikken over een radio welke genoeg bereik heeft om met zijn superieuren te kunnen spreken. De radio’s voor de individuele militair hebben het bereik van ongeveer een kilometer wat voldoende is om hen in staat te stellen onderling in contact te blijven.
De uitbreiding van de persoonlijke uitrusting met dit soort apparatuur zorgt echter voor een vervolgprobleem, namelijk: waar haalt de soldaat de benodigde elektriciteit vandaan? De doelstelling bij de projecten is om een soldaat in ieder geval 24 uur van stroom te kunnen voorzien. De lithium-ion batterij vormt daarbij de basis. Het Franse Fantassin à Équipement et Liaisons Intégrés (FELIN) project zorgt daarnaast voor een lader op basis van een brandstofcel, waardoor een sectie twee extra dagen uitgestegen kan blijven opereren. Daarnaast moeten de batterijen gemakkelijk vervangen kunnen worden, waardoor dit probleem meer een deel wordt van het al bestaande logistieke proces. Overigens wordt een sectie ook meer geïntegreerd met een persoonlijk voertuig. In het geval van het Amerikaanse Future Force Warrior program is dit met het Stryker pantservoertuig. In het voertuig kunnen de batterijen opgeladen worden en bij een aantal projecten dient het ook als een soort steunzender.
Wat de projecten beogen te bereiken kan goed worden samengevat met een citaat uit het persbericht van Rheinmetall Defence welke verantwoordelijk is voor het Gladius project. Daarin staat:
‘The system enhances the performance of dismounted forces in the following capabilities categories: command and control, combat effectiveness, survivability and protection, sustainment and mobility. It brings the infantrymen on the ground directly into the network-enabled warfare loop.’
Vooral de laatste opmerking is belangrijk. De verregaande technologische ontwikkeling op het gebied van C4I heeft nu definitief de individuele soldaten bereikt en betrokken bij het zogenaamde ‘genetwerkte’ optreden.
They are heavily armed and well trained to deal with any military assault.
The Sahel becomes a quagmire. A study by the American security research centre, AGWoold, the number of terrorist activating the Sahel has increased 20 times between 2010 and 2012.
According to this study, 300 to 500 in 2010, it rose to more than 6,000 terrorists, equipped and trained in 2012. A boon for the troops of Al Qaeda in Islamic Maghreb, which wants to establish theological principalities in the region. But how are terrorists recruited in this particular region in northern Mali? "We are many Africans who came from everywhere to join the mujahedeen from Gao," says a young Ivorian. This young man even has changed his name and is now called
Ahmed El Guédir. It is one of hundreds of recruits in the northern city of Mali controlled by radical Islamists.
The young West Africans landed armed in Gao from Gourma, a province in eastern Burkina Faso, Mali's neighbor but also from Senegal. According to the French news agency AFP, within two days, more than 200 Africans, with an average age of 16, were recruited by the Movement for the uniqueness of Jihad in West Africa (Mujao). New recruits are grouped in two camps in the city and have to undergo military and religious training, said one of the terrorist leaders in the region. Hundreds of Boko Haram fighters, a radical Islamist group responsible for numerous attacks in Nigeria, are now present in northern Mali alongside the Islamists, according to Bilal Hassan, a leader of Mujao in Gao. "Here there are Malians, Somalis, Ivorian, Senegalese, Ghanaians, Gambians, Mauritanians, Algerians, Guineans, Nigerians, there are all Muslims here," said he to the AFP, adding that for a Muslim, there is no nationality or boundary. A native of Mali's neighbor Niger, Hisham Bilal was the first black man to lead a katiba, a fighters brigade, in northern Mali. "There will be other blacks (at the head of katiba). The world is the same for black Muslims, white or other colors", he said.
"The President of Niger (Mahamadou Issoufou) says he will attack us. God only knows. 40% of our workforce are Nigerians. Jihad, God willing, we will take it quickly in Niger", he threatens again.
Mr. Issoufou expressed support for military intervention in northern Mali, envisaged by the Economic Community of West African States (ECOWAS), to drive out the Islamists.
Bilal Hicham removes this risk by running: "What force is stronger than God? Let them come and bomb us. " "We are all Muslims, at least over 90% in the sub-region (West Africa). We can talk together to find a solution. But if someone decides to use force, then the strength of God will be stronger”, he said. For him, Jihad must be everywhere in West Africa. He says they are ready to plant bombs in West African countries "if necessary".
Ansar Eddine (Defenders of Islam)and Mujao, both allied with al Qaeda in Islamic Maghreb (AQIM), controlled the three administrative regions of northern Mali, Gao, Kidal and Timbuktu at the end of March, after ousting the secular Tuareg rebels secessionist.
They have begun to impose Sharia in Timbuktu and destroyed mausoleums of Muslim saints, provoking outrage in Mali and abroad. For their part, people feel abandoned by Gao and cope as best they could with the presence of radical Islamists in their territory.
Apart from banks and some buildings destroyed during the capture of the city in late March and the legacy of fighting in June near the Governor's Palace, Gao looks almost normal, except that there isn’t a single bar or hotel because they are all closed by Islamists.
Since Ansar Dine and MNLA fighters took control over northern Mali, also known as Azawad, tensions between the two forces are rising. The basis for those tensions lie in the different objectives MNLA and Ansar Dine seek to achieve. MNLA fought for the liberation of Azawad and Ansar Dine wants to impose sharia law on the whole of Mali by taking control of as much area as possible.
When starting their operation, MNLA and Ansar Dine fought side by side against the government forces of Mali. But when the whole of Azawad was occupied in April and Timbuktu fell in the hands of Ansar Dine, both groups came into conflict with each other about who had the real power in the area. However, on May 25th, after weeks of negotiations, they merged their forces into the National Army of Azawad. The success of te merge is uncertain and recently forces of MNLA and Ansar Dine clashed.
This week some troops of MNLA and Ansar Dine ended up in a mêlee about a flag the MNLA troops had on their vehicle when they were on a road near Goundam. Ansar Dine troops, stationed at a check-point on the road, demanded that the MNLA fighters removed their flag since they only allow the black Islamic flag in their area. A fight broke out and one Ansar Dine and four MNLA fighters got injured. One MNLA member died of his injuries last Saturday.
It seems Ansar Dine is trying to take full control of the area and securing that control for the future by indoctrinating children living in the area. Ansar Dine builds schools and trains young Arab kids (the article states "white skinned", I presume they mean lighter skinned than the average Malian and they probably mean Arabs), 7 - 12 years of age and make them dress like Islamic fighters, wearing traditional clothing, letting them move around the town in small groups.
Ansar Dine also took control of all the government buildings and has raised the black flag on all of them. They also use a truck they've confiscated from the town hall to burn documents and archives outside the town.
It seems that there is a power struggle going on in Azawad and the outcome is far from clear. MNLA have completed their objective and they seem to have lost the initiative to Ansar Dine who's objective is far from completed and are keen on expanding their power base to be able to continue their struggle for the imposement of sharia law on Mali. It seems unlikely that the MNLA will give up the land they've been fighting over for decades and an escalation of the conflict with Ansar Dine in time seems inevitable.
Meanwhile the government of Mali does not seem to take any real action in taking back control of the northern part of their state. They've been massing some troops but they do not seem to be able to do anything on their own as a result of the lack of logistics and means.
UPDATE:
On June 14 the African Union and ECOWAS have addressed the UN Security Council to make a military intervention possible. UNSC approved but is cautious. Meanwhile some 4.000 Malian forces seem to be preparing for an attack on a few important crossroads. http://www.irinnews.org/Report/95698/Analysis-Intervention-options-in-northern-Mali
De Slag bij Frankenhausen vond op 15 mei 1525 plaats en betekende het einde van de Duitse Boerenoorlog. De legers van Landgraaf Filip I van Hessen en Hertog George van Saksen, samen goed voor 6.000 man, versloegen het boerenleger (8.000 - 10.000 man sterk) onder Thomas Müntzer bij Frankenhausen in het graafschap Schwarzburg.
Op 29 april 1525 ontaardden ongeregeldheden in en rond Frankenhausen in een opstand. Een grote groep burgers sloten zich aan bij de opstand, bezetten het stadhuis en bestormden het kasteel van de graven van Schwarzburg. De daarop volgende dagen verzamelde zich een steeds groter wordende groep opstandelingen rond het stadje en toen Müntzer op 11 mei arriveerde met een leger van driehonderd strijders, hadden zich al enkele duizenden boeren uit Thuringen en Saksen geïnstalleerd in de velden rond Frankenhausen.
Filip van Hessen en zijn schoonvader George van Saksen zaten Müntzer op de hielen en stuurden hun Landsknechtennaar Frankenhausen.
De troepen van Hessen en Saksen waren voornamelijk huurlingen en waren goed bewapend, goed getraind en hadden een uitstekende moreel. De boeren daarentegen waren slecht uitgerust met zeisen en vlegels, hadden geen training gehad en hadden onderlinge onenigheid over wat ze zouden doen: vechten of onderhandelen?
Op 14 mei hadden de boeren enkele aanvallen weten af te slaan, maar verzuimden zij om gebruik te maken van de overwinning en de vijand te verslaan. Integendeel, de boeren regelden een staakt-het-vuren en trokken zich terug in hun versterkte wagenpark om verdere acties te coördineren, dit terwijl de troepen van Saksen de boeren naderden.
De volgende dag voegden de legers van Hessen en Saksen zich samen en verbraken zij direct het bestand door een gecombineerde aanval met infanterie, cavalerie en artillerie uit te voeren. De boeren werden verrast door de aanval en sloegen in paniek op de vlucht, de huurlingen achtervolgden hen en bleven aanvallen. De meeste opstandelingen werden gedood in de slachting. Het aantal slachtoffers aan de kant van de boeren lag tussen de 3.000 en 10.000 terwijl er slechts vier Landsknechten gedood en twee gewond werden.
Müntzer werd gevangengenomen, gemarteld en op 27 mei geëxecuteerd in Mühlhausen.
De bomaanslagen van 10 mei 2012 werden gepleegd in Damascus zijn opgeëist door een beweging die zich het Al-Nusra Front ter Bescherming van de Levant (Al-Nusra) noemt. De achtergrond is op dit moment schimmig en er wordt volop gespeculeerd over de positie van Al-Nusra in het conflict in Syrië en de banden die Al-Nusra zou hebben met Al-Qaïda in Irak. Dat een radicaal Soennitische organisatie als Al-Nusra zich, al dan niet gesteund door Al-Qaïda in Irak, in de strijd mengt, zou een teken kunnen zijn dat het conflict sektarisch van aard wordt of is (zie video van Al Jazeera onderaan). De regering in Syrië wordt voor een groot deel gevormd door Alevieten, een Sjiitische Islamitische stroming die door andere groepen binnen de Islam, Sjiieten én Soennieten, als ketters wordt beschouwd. Het zou dus kunnen dat Al-Nusra en andere Soennitische organisaties het conflict in Syrië aangrijpen om de Alevitische regering van Assad omver te werpen en te vervangen door een Soennitische.
De eerste publieke mededeling deed Al-Nusra op 23 januari waarin zij opriepen tot een gewapende en heilige strijd tegen de Syrische regering. Al-Nusra heeft vier bomaanslagen opgeëist: de aanslagen in al-Midan op 6 januari, de aanslagen in Aleppo van 10 februari en de aanslagen in Damascus op 17 maart en 10 mei. Bij de aanslagen vielen totaal 173 doden en meer dan 830 gewonden.
Oprichtingsjaar: December 2011
Land van oorsprong: Syrië / Irak Type: Terreurbeweging
Doelstelling: Omverwerpen van de Syrische regering onder Assad door middel van gewapende strijd (Jihad). De vraag is echter of het bij deze doelstelling blijft, Amerika en Israël worden door Al-Nusra aangeduid als "vijanden van de Islam" en afwijkende religieuze groepen in Syrië worden ook door militanten van Al-Nusra aangevallen. Leider: Abu Muhammad al-Julani
Troepensterkte: onbekend
Medestander(s): Wordt hoogst waarschijnlijk gesteund door Al-Qaïda in Irak. Een Iraakse gedeputeerde van het Iraakse ministerie van Binnenlandse Zaken waarschuwde Syrië dat er wapens en jihadisten uit Irak naar Syrië getransporteerd werden.
Tegenstander(s): De regering van Assad in Syrië.
Staat van oorlog: Ondanks pogingen van de VN om een einde te maken aan het geweld, is de strijd in Syrië op dit moment in vollegang. Al-Nusra lijkt met zijn aanhoudende bomaanslagen een nieuw hoofdstuk toe te voegen aan dit conflict waarvan het einde nog niet in zicht is. Bewapening: Waarschijnlijk licht en zwaar kaliber hand- en schoudervuurwapens, handgranaten en explosieven. Operationeel gebied: Al-Nusra heeft zijn basis in Homs waar het straatgevechten voert tegen het Syrische regeringsleger. Waarschijnlijk is Al-Nusra actief in alle grote steden in Syrië, waaronder Damascus en Aleppo.
Tactiek: Al-Nusra maakt gebruik van terrorisme, met name bomaanslagen, om zijn doelen te bereiken. Naar alle waarschijnlijkheid vecht Al-Nusra ook een geürbaniseerde strijd tegen het leger van Assad.
Bekend wapenfeit: De aanslagen op een complex van de militaire inlichtingendienst in Damascus op 10 mei 2012, waarbij vijfenvijftig doden en meer dan vierhonderd gewonden vielen. Enkele zelfmoordterroristen in auto's bliezen zichzelf en hun voertuigen op met meer dan duizend kilogram aan explosieven. De explosie verpulverde de gevel van een gebouw van tien verdiepingen en er vielen vele doden en gewonden. Het is de bloedigste aanslag in de Syrische Opstand tot nu toe.
De Slag bij Fontenoy (in de buurt van Tournai, België) vond plaats op 11 mei 1745, tijdens de Oostenrijkse Successieoorlog (1740-1748). 52.000 geallieerde (Nederlandse, Britse en Hannoveriaanse) troepen onder leiding van de Hertog van Cumberland namen het op tegen het Franse leger, aangevoerd door Maarschalk Maurice de Saxe, dat 50.000 man sterk was. De veldslag was een van de belangrijkste uit de Oostenrijkse Successieoorlog en een befaamde overwinning van de Fransen.
In april 1745 startte De Saxe een offensief om de in het voorgaande jaar behaalde resultaten verder uit te bouwen. Zijn aanvankelijke doel was om de Schelde te veroveren en zo een toegang te creëren naar het hart van de Oostenrijkse Nederlanden. Om dit te bewerkstelligen besloot hij eerst Tournai te belegeren. De geallieerden wilden op hun beurt Tournai ontzetten door de posities van De Saxe aan te vallen die zich bij het dorpje Fontenay in een natuurlijk defensief voordelige positie bevonden en deze hadden versterkt met verdedigingswerken. Nadat enkele aanvallen op de Fransen flanken mislukten, besloot Cumberland tot een aanval op het centrum van de Franse linie. De aanvalscolonne, bestaande uit Britse en Hannoveriaanse eenheden, vocht zich dwars door het Franse centrum heen en bezorgde de geallieerden bijna een overwinning. De Saxe moest al zijn beschikbare eenheden (infanterie, cavalerie en artillerie) inzetten om de vijandelijk troepen tot staan te brengen. De geallieerden trokken zich al vechtend in goede orde terug.
De Fransen hadden de aanval door defensieve vuurkracht en een sterke reserve af weten te slaan en Tournai viel korte tijd later.
De verliezen waren aan beide zijden hoog. De geallieerden verloren 10.000-12.000 man en aan Franse zijde waren 7.000-7.500 slachtoffers te betreuren.
Dit Franse succes werd snel opgevolgd door een snelle opmars tegen het slecht georganiseerde en kleinere geallieerde leger, en Gent, Oudenaarde, Brugge en Dendermonde vielen in Franse handen. Het Britse leger trok zich terug naar Engeland om de opstand van de Jacobijnen neer te slaan. Hierdoor konden de Fransen ook de strategisch belangrijke havens van Oostende en Nieuwpoort veroveren, wat de communicatielijnen van de Britten met de Lage Landen bedreigde.
Tegen het einde van het jaar had De Saxe bijna de hele Oostenrijkse Nederlanden veroverd, wat hem tot nationale held in Frankrijk maakte.
Locatie: De Spratly-eilandengroep ligt in de Zuid-Chinese Zee, tussen Vietnam en de Filipijnen.
Geografie: Het totale landoppervlak van de archipel beslaat zo'n vijf vierkante kilometer (in een zeeoppervlakte van 410.000 vierkante kilometer) en bestaat uit ongeveer 148 kleine eilandjes, riffen en zandbanken.
De eilanden zijn onbewoond, maar de diverse landen die het gebied claimen hebben er militaire eenheden gestationeerd. De eilanden zijn vlak (het hoogste punt ligt op vier meter boven zeeniveau), sommigen komen alleen bij eb boven het wateroppervlak uit, en het klimaat is er tropisch.
Betrokkenen:
Volksrepubliek China: claimt de hele archipel op basis van de ontdekking van- en historische aanwezigheid (aangetoond door archeologische vondsten) op de eilanden. China bezet momenteel negen riffen (plus zeven 'virtueel', dat houdt in dat het eiland binnen veertien kilometer van een ander bezet eiland ligt) en heeft een sterke militaire aanwezigheid in het gebied. Doordat China de hele eilandengroep claimt, ligt China met alle andere betrokkenen in de clinch.
Taiwan: claimt evenals China de gehele archipel op basis van dezelfde historische feiten als China. Dit is voor de hand liggend aangezien Taiwan (met als officiële naam Republiek China) de voortzetting is van het 'oude China' en zijn geschiedenis tot 1949 met de Volksrepubliek China deelt. Taiwan bezet slechts één eiland (het grootste van de archipel) en één rif. Net als China heeft Taiwan een conflict met alle andere betrokkenen. Taiwan heeft slechts een beperkte militaire aanwezigheid in het gebied.
Vietnam: claimt de hele eilandengroep op basis van historische aanwezigheid. De Filipijnen zouden vanaf de zeventiende eeuw soevereiniteit over de archipel hebben gehad, totdat China het gebied binnendrong. Bij de San Francisco-conferentie in 1951 claimde de Vietnamese delegatie de eilandengroep en er was geen enkel land dat protest aantekende. Vietnam bezet ongeveer eenendertig eilanden, riffen en zandbanken.
Filipijnen: claimen een deel van de eilandengroep. De archipel zou, nadat Japan in 1951 zijn soevereiniteit over de eilanden opgaf,
tot 1957 bij geen enkel land hebben gehoord. In 1957 claimde een
Filipijn het gebied en riep een eigen staat uit ('Freedomland'), welke
hij in 1978 verkocht aan de Filipijnse overheid. De Filipijnen bezetten
zeven eilanden en drie riffen (plus vier riffen 'virtueel'). Daarnaast
controleren de Filipijnen nog negenentwintig eilanden.
Brunei: claimt drie eilanden, maar houdt er geen enkele bezet. Het land claimt dat de eilanden onder het continentaal plat en binnen de Exclusieve Economische zone van Brunei vallen. Brunei heeft geen militaire controle over de eilanden.
Maleisië: claimt een deel van de eilanden waarvan het er drie actief militair bezet houdt. Maleisië claimt de eilanden op dezelfde gronden als Brunei.
Olie en gas: In 1968 werd er een olieveld gevonden bij de Spratly-eilanden dat het op drie na grootste zou zijn in de wereld. Deze ontdekking leidde er direct toe dat de landen die zich (delen van) de eilanden toe-eigenden hun claim serieuzer namen en enkele eilanden fysiek gingen bezetten.
Rijke visgronden: De Zuid-Chinese Zee is jaarlijks verantwoordelijk voor acht procent van de totale visvangst in de wereld.
Belangrijk vaarwater: De regio is tevens een van de belangrijkste en drukste doorgaande routes voor vrachtschepen. Drie keer drukker dan het Suezkanaal en vijf maal drukker dan het Panamakanaal. Daarnaast passeert vijfentwintig procent van de ruwe olie in de wereld de Spartly-archipel. Wie het gebied bezit zou een machtig wapen in handen kunnen hebben.
Botsingen
In 1988 botsten China en Vietnam bij de Spratly-eilanden. De Chinese marine zonk Vietnamese transportschepen die hielpen bij een landing door het Vietnamese leger op één van de eilanden. Hieronder een video-opname van de aanval.
In mei 2011 waarschuwde de Filipijnse president Aquino China dat de geschillen rond de eilandengroep zouden kunnen uitmonden in een wapenwedloop en een versnelde opbouw van de militaire aanwezigheid in de regio.
In juni van datzelfde jaar hield China een militaire oefening bij de Spratly-eilanden als reactie op een militaire oefening door Vietnam.
In april 2012 was een Filipijns marinevaartuig onderweg om enkele Chinese vissers te verjagen uit door de Filipijnen geclaimde wateren. Chinese schepen beschermden de vissers door zich tussen de vissers en het Filipijnse schip in te manoeuvreren. Er ontstond een patstelling waarna de Filipijnse autoriteiten ervoor kozen om de zaak niet te laten escaleren.
Dat er een harder treffen tussen enkele van de landen plaats zal vinden lijkt een kwestie van tijd. China, Vietnam en de Filipijnen lijken de meest voor de hand liggende kandidaten, aangezien zij de grootste militaire aanwezigheid in het gebied hebben en er niet voor terug lijken te deinzen hun claims met militaire macht te ondersteunen.
Hier links een kaart waarop staat aangegeven welke landen welke eilanden bezetten.
