Profiel: Al-Nusra Front ter Bescherming van de Levant

De bomaanslagen van 10 mei 2012 werden gepleegd in Damascus zijn opgeëist door een beweging die zich het Al-Nusra Front ter Bescherming van de Levant (Al-Nusra) noemt. De achtergrond is op dit moment schimmig en er wordt volop gespeculeerd over de positie van Al-Nusra in het conflict in Syrië en de banden die Al-Nusra zou hebben met Al-Qaïda in Irak. Dat een radicaal Soennitische organisatie als Al-Nusra  zich, al dan niet gesteund door Al-Qaïda in Irak, in de strijd mengt, zou een teken kunnen zijn dat het conflict sektarisch van aard wordt of is (zie video van Al Jazeera onderaan). De regering in Syrië wordt voor een groot deel gevormd door Alevieten, een Sjiitische Islamitische stroming die door andere groepen binnen de Islam, Sjiieten én Soennieten, als ketters wordt beschouwd. Het zou dus kunnen dat Al-Nusra en andere Soennitische organisaties het conflict in Syrië aangrijpen om de Alevitische regering van Assad omver te werpen en te vervangen door een Soennitische. 

De eerste publieke mededeling deed Al-Nusra op 23 januari waarin zij opriepen tot een gewapende en heilige strijd tegen de Syrische regering. Al-Nusra heeft vier bomaanslagen opgeëist: de aanslagen in al-Midan op 6 januari, de aanslagen in Aleppo van 10 februari en de aanslagen in Damascus op 17 maart en 10 mei. Bij de aanslagen vielen totaal 173 doden en meer dan 830 gewonden.

Oprichtingsjaar: December 2011

Land van oorsprong: Syrië / Irak
Type: Terreurbeweging

Doelstelling: Omverwerpen van de Syrische regering onder Assad door middel van gewapende strijd (Jihad). De vraag is echter of het bij deze doelstelling blijft, Amerika en Israël worden door Al-Nusra aangeduid als "vijanden van de Islam" en afwijkende religieuze groepen in Syrië worden ook door militanten van Al-Nusra aangevallen.
Leider: Abu Muhammad al-Julani

Troepensterkte: onbekend

Medestander(s): Wordt hoogst waarschijnlijk gesteund door Al-Qaïda in Irak. Een Iraakse gedeputeerde van het Iraakse ministerie van Binnenlandse Zaken waarschuwde Syrië dat er wapens en jihadisten uit Irak naar Syrië getransporteerd werden.

Tegenstander(s): De regering van Assad in Syrië.

Staat van oorlog: Ondanks pogingen van de VN om een einde te maken aan het geweld, is de strijd in Syrië op dit moment in volle gang. Al-Nusra lijkt met zijn aanhoudende bomaanslagen een nieuw hoofdstuk toe te voegen aan dit conflict waarvan het einde nog niet in zicht is.
Bewapening: Waarschijnlijk licht en zwaar kaliber hand- en schoudervuurwapens, handgranaten en explosieven.
Operationeel gebied: Al-Nusra heeft zijn basis in Homs waar het straatgevechten voert tegen het Syrische regeringsleger. Waarschijnlijk is Al-Nusra actief in alle grote steden in Syrië, waaronder Damascus en Aleppo.

Tactiek: Al-Nusra maakt gebruik van terrorisme, met name bomaanslagen, om zijn doelen te bereiken. Naar alle waarschijnlijkheid vecht Al-Nusra ook een geürbaniseerde strijd tegen het leger van Assad.

Bekend wapenfeit: De aanslagen op een complex van de militaire inlichtingendienst in Damascus op 10 mei 2012, waarbij vijfenvijftig doden en meer dan vierhonderd gewonden vielen. Enkele zelfmoordterroristen in auto's bliezen zichzelf en hun voertuigen op met meer dan duizend kilogram aan explosieven. De explosie verpulverde de gevel van een gebouw van tien verdiepingen en er vielen vele doden en gewonden. Het is de bloedigste aanslag in de Syrische Opstand tot nu toe.

Hotspot: Spratly-eilanden

Locatie: De Spratly-eilandengroep ligt in de Zuid-Chinese Zee, tussen Vietnam en de Filipijnen.

Geografie: Het totale landoppervlak van de archipel beslaat zo'n vijf vierkante kilometer (in een zeeoppervlakte van 410.000 vierkante kilometer) en bestaat uit ongeveer 148 kleine eilandjes, riffen en zandbanken.

De eilanden zijn onbewoond, maar de diverse landen die het gebied claimen hebben er militaire eenheden gestationeerd. De eilanden zijn vlak (het hoogste punt ligt op vier meter boven zeeniveau), sommigen komen alleen bij eb boven het wateroppervlak uit, en het klimaat is er tropisch.

Betrokkenen:

Volksrepubliek China: claimt de hele archipel op basis van de ontdekking van- en historische aanwezigheid (aangetoond door archeologische vondsten) op de eilanden. China bezet momenteel negen riffen (plus zeven 'virtueel', dat houdt in dat het eiland binnen veertien kilometer van een ander bezet eiland ligt) en heeft een sterke militaire aanwezigheid in het gebied. Doordat China de hele eilandengroep claimt, ligt China met alle andere betrokkenen in de clinch.

http://malaysiaflyingherald.files.wordpress.com/2012/04/20120411000566_0.jpg

Taiwan: claimt evenals China de gehele archipel op basis van dezelfde historische feiten als China. Dit is voor de hand liggend aangezien Taiwan (met als officiële naam Republiek China) de voortzetting is van het 'oude China' en zijn geschiedenis tot 1949 met de Volksrepubliek China deelt. Taiwan bezet slechts één eiland (het grootste van de archipel) en één rif. Net als China heeft Taiwan een conflict met alle andere betrokkenen. Taiwan heeft slechts een beperkte militaire aanwezigheid in het gebied.

http://www.interaksyon.com/assets/images/articles/interphoto_1335793858.jpg

Vietnam: claimt de hele eilandengroep op basis van historische aanwezigheid. De Filipijnen zouden vanaf de zeventiende eeuw soevereiniteit over de archipel hebben gehad, totdat China het gebied binnendrong. Bij de San Francisco-conferentie in 1951 claimde de Vietnamese delegatie de eilandengroep en er was geen enkel land dat protest aantekende. Vietnam bezet ongeveer eenendertig eilanden, riffen en zandbanken.

http://www.csmonitor.com/World/Asia-Pacific/2011/0616/Vietnam-China-Spratly-Islands-dispute-threatens-to-escalate

Filipijnen: claimen een deel van de eilandengroep. De archipel zou, nadat Japan in 1951 zijn soevereiniteit over de eilanden opgaf, tot 1957 bij geen enkel land hebben gehoord. In 1957 claimde een Filipijn het gebied en riep een eigen staat uit ('Freedomland'), welke hij in 1978 verkocht aan de Filipijnse overheid. De Filipijnen bezetten zeven eilanden en drie riffen (plus vier riffen 'virtueel'). Daarnaast controleren de Filipijnen nog negenentwintig eilanden.

http://www.colorfulrag.com/2012/04/chinas-spratly-claim-how-philippines.html

Brunei: claimt drie eilanden, maar houdt er geen enkele bezet. Het land claimt dat de eilanden onder het continentaal plat en binnen de Exclusieve Economische zone van Brunei vallen. Brunei heeft geen militaire controle over de eilanden.

Maleisië: claimt een deel van de eilanden waarvan het er drie actief militair bezet houdt. Maleisië claimt de eilanden op dezelfde gronden als Brunei.

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoHoCfywrkZFqokLj8wtjA_jjxMQQFZDnJG4qLtwmj41Tj_qXiW2UaZVV-nWXfs0S_9yoElYAdf9b7_9Q-RPAH73fesNYVjVjcgdp2WreI9QOiTps504hHytG6eFtuDd69j3RxtKK1IbE/s1600/Layang-layang.jpg

Extra reden tot interesse

Olie en gas: In 1968 werd er een olieveld gevonden bij de Spratly-eilanden dat het op drie na grootste zou zijn in de wereld. Deze ontdekking leidde er direct toe dat de landen die zich (delen van) de eilanden toe-eigenden hun claim serieuzer namen en enkele eilanden fysiek gingen bezetten.

Rijke visgronden: De Zuid-Chinese Zee is jaarlijks verantwoordelijk voor acht procent van de totale visvangst in de wereld.

Belangrijk vaarwater: De regio is tevens een van de belangrijkste en drukste doorgaande routes voor vrachtschepen. Drie keer drukker dan het Suezkanaal en vijf maal drukker dan het Panamakanaal. Daarnaast passeert vijfentwintig procent van de ruwe olie in de wereld de Spartly-archipel. Wie het gebied bezit zou een machtig wapen in handen kunnen hebben.

Botsingen

In 1988 botsten China en Vietnam bij de Spratly-eilanden. De Chinese marine zonk Vietnamese transportschepen die hielpen bij een landing door het Vietnamese leger op één van de eilanden. Hieronder een video-opname van de aanval.

In mei 2011 waarschuwde de Filipijnse president Aquino China dat de geschillen rond de eilandengroep zouden kunnen uitmonden in een wapenwedloop en een versnelde opbouw van de militaire aanwezigheid in de regio. 

In juni van datzelfde jaar hield China een militaire oefening bij de Spratly-eilanden als reactie op een militaire oefening door Vietnam.

In april 2012 was een Filipijns marinevaartuig onderweg om enkele Chinese vissers te verjagen uit door de Filipijnen geclaimde wateren. Chinese schepen beschermden de vissers door zich tussen de vissers en het Filipijnse schip in te manoeuvreren. Er ontstond een patstelling waarna de Filipijnse autoriteiten ervoor kozen om de zaak niet te laten escaleren.

Dat er een harder treffen tussen enkele van de landen plaats zal vinden lijkt een kwestie van tijd. China, Vietnam en de Filipijnen lijken de meest voor de hand liggende kandidaten, aangezien zij de grootste militaire aanwezigheid in het gebied hebben en er niet voor terug lijken te deinzen hun claims met militaire macht te ondersteunen.

Hier links een kaart waarop staat aangegeven welke landen welke eilanden bezetten.

15 april 1900: Beleg van Catubig

Het Beleg van Catubig was een lang een bloedig treffen en begon op 15 april 1900, tijdens de Filipijns-Amerikaanse Oorlog (1899-1902). Filipijnse guerrilla's voerden een verrassingsaanval uit op een detachement Amerikaanse infanteristen en dwongen hen na een beleg van vier dagen om Catubig te verlaten.

Een paar dagen eerder was het Amerikaanse 43rd Infantry Regiment naar Catubig, gelegen in het noordelijke deel van het eiland Samar, gestuurd om een halt toe te brengen aan de bevoorrading van de guerrilla's door sympathisanten uit het dorp. Dit gebeurde op een moment dat de oorlog in de Filipijnen een nieuwe fase in was gegaan en zich had ontwikkeld van een conventionele oorlog naar een guerrillaoorlog. Het 43rd Regiment waren vrij 'verse' troepen die weinig gevechtservaring hadden. Ze waren pas vier maanden op de Filipijnen aanwezig, voordat ze naar Catubig werden gestuurd.

In de morgen van 15 april vielen honderden Filipijnse guerrilla's, gewapend met bolo's (een soort machete), pistolen, speren en Mauser-geweren, de Amerikaanse soldaten aan. De guerrilla's gaven een hevige volley van kanon- en geweervuur af die het gehele regiment terug de barakken in dwong. 

Twee dagen lang hield het Amerikaanse regiment onder hevig vijandelijk vuur stand, slechts twee soldaten kwamen om, voordat de barakken vlam vatten. Niet in staat om het vuur te blussen, vluchtten de Amerikanen naar buiten, waar zij gedwongen werden om het gevecht met de aanvallers aan te gaan.

Eenmaal buiten in het veld, verloren zij echter alle coördinatie en viel het regiment uiteen in twee groepen: een groep rende naar enkele boten en een andere groep vluchtte achter de barakken. Alle vijftien soldaten die naar de boten renden werden gedood. De anderen groeven zich met hun bajonet in provisorische loopgraven in, waar zij het nog eens twee dagen in wisten uit te houden. Ze slaagden er in om de guerrilla's op afstand te houden, totdat het stoomschip Lao Aug arriveerde om hen te redden. Een eenheid die was gestuurd om het regiment te ontzetten, slaagde er in om de overlevenden onder een spervuur van kogels in veiligheid te brengen en terug te keren naar de basis voordat de guerrilla's zich konden hergroeperen om opnieuw in de aanval te gaan. De Filipijnen hadden een overwinning geboekt, maar de verliezen waren groot en wogen niet op tegen het behaalde resultaat.

Van de zesendertig soldaten waar het 43e regiment uit bestond, waren er eenentwintig gedood en acht gewond geraakt. Aan Filipijnse zijde wordt het aantal slachtoffers rond de honderdvijftig geschat.

14 april 1205: Slag bij Adrianopolis

De Slag bij Adrianopolis (tegenwoordig Edirne, Turkije) vond plaats op 14 april 1205 tussen Bulgaren, onder leiding van Tsaar Kaloyan van Bulgarije, en Kruisvaarders, aangevoerd door de keizer van Constantinopel: Boudewijn I.

Kaloyan had een leger van meer dan 14.000 samengesteld van Bulgaren, Grieken en Kumanen om Adrianopolis te veroveren. Boudewijn probeerde dat te voorkomen en had een kampement opgeslagen buiten de stad. Enkele officieren moesten met hun eenheden het kamp bewaken, terwijl de hoofdmacht in het kamp bleef totdat Kaloyan zou arriveren om slag te leveren. Toen Kaloyan aankwam sloeg hij zijn kampement zeer dicht bij het legerkamp van de Kruisvaarders op.

Als eerste stuurde Kaloyan de Kumanen naar voren om het kamp aan te vallen. De Kruisvaarders spoedden zich uit het kamp om de Kumanen, die slechts lichte bepantsering droegen, te bevechten. De Kumanen maakten zich echter direct uit de voeten en de Kruisvaarders gingen er in volle vaart achteraan. De vlucht van de Kumanen bleek een vooropgezet plan te zijn en toen de Kruisvaarders terugkeerden naar het kamp, draaiden de Kumanen zich om en schoten zij op de zich terugtrekkende Kruisvaarders, waarbij ze veel paarden verwondden. 

De bevelhebbers van de Kruisridders besloten dat dit ze geen tweede keer zou overkomen en dat als Kaloyan weer zou aanvallen, zij hun troepen voor het kampement zouden opstellen en niet in de achtervolging zouden gaan.

De volgende dag, tijdens de mis, vielen de Kumanen weer het kamp aan. De Kruisvaarders pakten hun wapens en verlieten zoals afgesproken het kamp in rijen om hun troepen in slagorde op te kunnen stellen. Graaf Lodewijk was als eerste present en ging toch in de achtervolging terwijl hij de keizer aanspoorde hem te volgen. Hij wist de Kumanen in te halen en, zoals te verwachten, draaiden deze zich weer om en openden het vuur op de troepen van Lodewijk. De keizer mengde zich met zijn ridders in de strijd en beval zijn mannen aan zijn zijde te blijven vechten. Een harde strijd die uren zou gaan duren volgde en uiteindelijk waren alle Kruisridders gesneuveld of gevlucht. Alleen Keizer Boudewijn en Graaf Lodewijk waren nog over. De keizer werd gevangengenomen en de graaf vermoord. 

Ongeveer driehonderd ridders en duizenden soldaten kwamen om in de strijd, de keizer zou later in gevangenschap sterven. Door de overwinning wisten de Bulgaren grote delen van Thracië en Macedonië te veroveren.

8 maart 1722: Slag bij Gulnabad

De Slag bij Gulnabad werd uitgevochten tussen militaire eenheden uit Afghanistan (20.000 man sterk) en het leger van het Rijk der Safawiden (meer dan 50.000 man), dat Perzië en Azerbeidzjan besloeg. De slag werd gewonnen door de Afghanen, die onder leiding stonden van sjah Mahmud Hotaki, waardoor deze het grootste deel van Perzië onder controle kregen. De Safawidische sjah Soltan Hoseyn I werd gevangen genomen tijdens de slag en door de nederlaag werd de ondergang van het einde van de dynastie der Safawiden ingeluid.

De Afghanen wonnen de oorlog en begonnen de verovering van het Safawidische Rijk. Het aantal slachtoffers van de Slag bij Gulnabad wordt geschat op vijfduizend tot vijftienduizend doden aan de kant van de Safawiden. Tijdens de zes maanden durende belegering van Isfahan, de hoofdstad van het Safawidische Rijk, die volgde op de Slag bij Gulnabad, zouden nog eens 80.000 Safawiden het leven laten als gevolg van de oorlog en honger.

De legers van de Safawiden en de Afghanen vochten in de achtiende eeuw  met artillerie, musketten, lansen, zwaarden en pijl en boog. Een ware mix tussen klassieke en moderne wapens. Vooral het leger van de Safawiden was gemoderniseerd en qua structuur gestoeld op Europese voorbeelden. Het was een goed getrained, staand leger, opgedeeld in drie divisies met elk hun specialisatie (cavalerie en licht bewapende infanterie, musketiers en artilleristen). De Afghanen waren minder goed georganiseerd en lichter bewapend. Niettemin brachten zij de Safawiden bij een Gulnabad een beslissende nederlaag toe.

Bronnen:http://en.wikipedia.org/wiki/The_Battle_of_Gulnabad, http://en.wikipedia.org/wiki/Military_history_of_Iran en http://nl.wikipedia.org/wiki/Safawiden

Afbeelding: Persian army infantry and Afghan fighters armed with muskets, bows, pistols and swords.
By Joseph Auguste Jules Laurens, from 'Voyage en Turquie et en Perse, exe´cute´ par ordre du Gouvernement Francais pendant les anne´es 1846, 1847 et 1848, etc'. Numbered 'Pl. LXVIII'