E-ligther: Powering the mission

Translated from Dutch by JK'87, original source: I. Koomen, 'E-lighter houdt militair op spanning', published in Defensiekrant edition 32 on 25 October 2012. (http://www.defensie.nl/actueel/defensiebladen/defensiekrant/2012/46200051/Defensiekrant_nr_32_2012)

(Source: http://tweakers.net/nieuws/32652/)

The armed forces protect our freedom, security and prosperity in The Netherlands and abroad. To properly and safely fulfil this important task, our people need the right and most modern systems and equipment. That’s why we invest in innovation, so we continue to be able to defend our country, support the civil services and combat terrorists and pirates. The Defensiekrant (Defence newspaper) will in accordance publish a few articles about innovative projects within the armed forces. In this third instalment we analyse the e-lighter as part of the VOSS soldier modernization program.

Improved survivability, better command and control and more freedom of movement and strength; these are the objectives of the Verbeterd Operationeel Soldaat Systeem (VOSS) (Improved Operational Soldier System). This name incorporates the set of innovations intended for the most important weapon within the armed forces: the individual serviceman. Water and food, munitions and dressings and today more important than ever: the batteries. Without these means no soldier ever leaves his base, says Luc de Beer, VOSS project leader of the Defensie Materieel Organisatie (Defence Equipment Organization). “Our soldiers will depend more and more on technology”, he explains. “Radio, GPS, night vision, illumination, directing means and so forth will only further increase the demand for energy.” As a result soldiers have to carry a considerable amount of batteries. Thereby, because each system uses a different type of battery, the variety of batteries they have to take with them is quite extensive. “Al these types of batteries take up a lot of space in the backpack”, explains De Beer. “Space you would rather use for extra food, munitions and dressings.” However, the project leader still emphasizes that batteries are just as essential as munitions. “If your batteries run out, you can practically say the mission is over.” Because without systems like: communication, GPS, night vision and the like, individual soldiers will become less operational and furthermore more vulnerable. 

(Source: http://www.defenceweb.co.za/index.php?option=com_content&view=article&id=19405)

Plain and simple

The e-lighter is designed to prevent soldiers from running out of energy. Soldiers serving in combat units will in future missions be equipped with these compact generators. This smart system, the size of a soda bottle, acts like a universal trickle charger. With it the individual soldier is able to provide all systems with enough energy. It thus eliminates the need to bring a large variety of spare batteries and also easily extends the duration of the mission, whenever necessary. During some combat actions it is just a matter of: ‘who can endure the longest’. The e-lighter provides in these situations the necessary sustainability. The e-lighter runs on ordinary diesel fuel. “This unique concept is developed by Fokker Aerostructures”, Luc de Beer emphasizes. Other portable generators use methanol for example to generate electricity. This means you have to frame a whole new logistics line, just for this one product. The e-lighter on the other hand uses ordinary diesel fuel, which is almost always available even in the most remote and challenging mission areas. The generator is furthermore very robust and reliable and can both be taken inside and attached underneath the backpack. “One liter diesel is enough for the e-lighter to work for 48-hours and provide all of the required energy”, says De Beer. In 2013 infantry, marines and Special Forces will test the prototypes. It is then that this smart device will have to prove itself as an auxiliary engine of the mission.

Scheiding / Schism

 

 

Om een duidelijkere richting te geven aan dit blog heb ik besloten om op Stand Your Ground puur te berichten over militaire geschiedenis en algemene militaire zaken. Contemporaine conflicten en gebeurtenissen en profielen zullen voortaan worden gepubliceerd op het blog WorldWideConflicts. De berichten die nu al op Stand Your Ground staan zullen hier ook blijven, zij zijn wel 1 op 1 gekopieerd naar WorldWideConflicts omdat zij op dat blog nog beter tot hun recht zullen komen.

 

Ik hoop dat alle lezers beide blogs zullen blijven volgen! Zo niet, dan hoop ik dat u in ieder geval een van de twee zult blijven volgen.

 

TdH1980

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

To give a more clear guidance to this blog, I've decided that from now on Stand Your Ground will be used for publications on military history and general military affairs only. Contemporary conflicts and events and profiles will from now on be published on WorldWideConflicts. The messages on this subjects that are on Stand Your Ground will remain here, but they've been copied to WorldWideConflicts as well.

 

I hope you will follow both my blogs! If not, I hope that you'll continue to read one of them.

 

TdH1980

Waterloo 200

For me personally the Battle of Waterloo (June 18th 1815) and the others battles connected with this big battle (Quatre Bras, Ligny, both June 16th 1815, and Wavre, also June 18th 1815) are special. I can not remember how it happened but for some reason the Battle of Waterloo got my special attention since I was a little kid. Actually, this battle was the main reason I got interested in History and military affairs in the first place. On my first school notebook I glued a picture of the painting "Napoleon crossing the Alps" by Jacques-Louis David. When I started amature wargaming, my Napoleonic figures were my favorites. My first visit to a battlefield, when  was thirteen, was at Waterloo and during my study I wrote my Bachelor thesis on the Battle of Quatre Bras.

So the Battle of Waterloo was a red line through my life and now, in 2015, we have the bi-centenary. I am really looking forward to the commemoration and therefore I am happy that I've discovered the organization Waterloo 200. 

Waterloo 200 Ltd is an umbrella organisation approved and supported by (UK) Government to oversee the celebration of the 200th annivesary of the Battle of Waterloo. It can bestow official status upon organisations that it feels would make a valuable contribution to the celebrations and, indeed, the general good of the countries involved.

This organization and it's website make it possible to follow all the anniversaries organized and celebrations by different other organizations and countries. Furthermore the website gives information about the battle itself, tips for a visit to the battlefield, information about re-enactment and more.

So if you want to join in the commemoration and/or want to be up-to-date about what's going on, this is the place to be. The link to the website is here: http://www.waterloo200.org/ 

For further reading I can recommend The Battle of Waterloo, Also of Ligny and Quatre Bras, etc. printed in 1817 and available in PDF for free. It's a massive collection of 'all' available eyewitness accounts of the battle and affiliated events, letters, notes by officers, lists of casualties and officers that were present and more. It's a really big piece of work, but as complete and contemporary as it can get.

Mali: Background of Iyad Ag Ghali, leader of Ansar Dine

Iyad Ag Ghali (source: lignet.com)

Translated from French by TdH, original source: 02/10/2012 at 10: 35 By L. Touchard, B. Ahmed, Ch Ouazani / Jeuneafrique.com (http://www.jeuneafrique.com/Articles/Dossier/JA2698p024-033.xml11/mali-terrorisme-mouammar-kaddafi-mplamali-iyad-ag-ghali-rebelle-dans-l-ame.html)

Iyad Ag Ghali is a 54 years old Malian. He is the leader of Ansar Dine.

From the region of Kidal, northern Mali, Iyad Ag Ghali is a Irayakan, family of the Ifoghas. It is in Libya, however, where he made his debut in the early 1980s: in his early twenties he chose to join the Islamic Legion of Colonel Gaddafi - Mali, a victim of repeated droughts since 1969, has nothing to offer to him.




Islamic Legion

In Libya, Ag Ghali manages to get noticed. He was sent to Lebanon to fight the phalanges and Christians, according to some sources, aside from some shooting in Chad, in the course of the 1980s, before returning to Mali when the "Guide" declares the dissolution of the Legion. Ag Ghali is disappointed, but soon found another cause to champion, becoming one of the leading figures of the Tuareg rebellion: it was he who, at the head of the Popular Movement for the Liberation of Azawad (MPLA), attacked the town of Menaka, June 28, 1990. Six months later, the Tamanrasset agreements were signed under the auspices of Algeria, brought an end to the fighting, but the rebels were deeply divided. Ag Ghali founded the Popular Movement of Azawad (MPA), which brought together the most moderate Tuaregs, he didn’t hesitate to confront his former companions and sometimes to allied with the Malian army... His military superiority isn’t doubted. For many Malians he is the one that brought peace to the North in the late 1990s.

Gradually, the man got in to contact with radical preachers like the Pakistani Jamaat al-Tabligh ("association for preaching"). In  1999 Iyad Ag Ghali has changed: he stopped shaking hands with women, made his wife wear a veil and spends most of his free time in mosques. Surprising? Not so much. This radicalization is associated with a strong anti-Western sentiment, sharpened in training camps in Libya. In addition, the economic crisis has pushed many Malians, both sedentary and nomadic, into the arms of religion.

In 2003, Ag Ghali is involved with the fundamentalist cause, but not Jihadism: he said to be hostile to terrorism and suicide bombings. This "state of mind" makes him the ideal intermediary to negotiate the release of hostages held by Islamic Salafist Group for Preaching and Combat (GSPC). Thus, in August of the same year the government in Bamako asked Ag Ghali to intercede with Abou Zeid for European tourists kidnapped in Algeria - which he did with success. Three years later, in May 2006, the anger is brewing again in Northern Mali. Tuareg accuse the authorities of failing to meet their commitments. Ag Ghali meets with President Amadou Toumani Toure (ATT), but negotiations fall short. He then approaches Ibrahim Ag Bahanga, another great figure from irredentist Tuareg, who died in August 2011. Algeria is again involved, obtains the signature of new agreements for peace (the Algiers Accords, signed in July 2006) and, as in the previous uprising, Ag Ghali traded his fighting uniform for a uniform of a man of peace.

Ahmada Ag Bibi: the bosun

Ahmada Ag Bibi and Iyad Ag Ghali know each other for a long time. In the early 1990s already, they both were in the People's Movement of Azawad (MPA). Ag Bibi is a great activist for the Tuareg cause, but that does not stop to soak in more obscure cases and to be linked to negotiations for the release of Western hostages. In Ag Bibi’s address book there are bandits, smugglers, politicians in Bamako and Algiers, and even members of several intelligence services (he was a member of the parliamentary committee Defense and Homeland Security). Also he was the chairman of the parliamentary group for Mali-Algeria friendship and in November 2011 he accompanied  the former colonel in the French army, Jean-Marc Gadoullet, to negotiate for the release of Abu Zayd AREVA and VINCI hostages.

    When the North rised again in January 2012, Ag Bibi joined the MNLA and Ansar Dine, driven by both realism and friendship towards Ag Ghali. He is not attached to secularism, but believes, as the Ansar Dine diplomat Alghabass Ag Intallah, in negotiating "peaceful solutions" and could therefore be the man to talk to. "Only Algeria can play a role of mediator between the parties to the conflict," he said.

To serve his ambitions, he will not hesitate to turn against his "partners”.

Exile

ATT, who knew Ag Ghali could be useful but also feared his growing influence, appointed him counsel consular in Jeddah (Saudi Arabia) in November 2007. The head of state is as much to thank for cutting him from his supporters. But exile was short-lived: in 2010, the Saudis suspected Al Ghali of being in contact with members of Al-Qaeda and expelled him. Back home, he used again his address book (which was further enriched during the episode in Jeddah) to negotiate hostage releases and build a personal fortune. His name comes up repeatedly when discussing the fate of AREVA employees kidnapped in Niger in September 2010.

By the end of 2011, the National Movement for the Liberation of Azawad (MNLA) didn’t have an official status yet, but Ag Ghali already boasted to be the leader. In vain. Managers of the future rebellion didn’t want to see this shady man get into the political and media area. He is too closely linked to Al-Qaeda in the Islamic Maghreb (AQIM, formerly GSPC) and suspected of being linked to Algiers as well. Also they have not forgiven him the 1990’s infighting either.

Ag Mohamed Najim, another veteran of the Islamic Legion who Ag Ghali cordially detests, is therefore preferred. This is a slap for Ag Ghali but he didn’t mind. He created his own training group, Ansar Dine. Probably he hoped to cause dislocation of MNLA, which weaknesses he knows so well the. At the same time, Ag Ghali also renounced to become the successor of the amenokal (traditional leader) of Ifoghas, the old Intallah Ag Attaher preffered his son, Alghabass Intallah Ag. Again, the bitterness is strong, but he cannot afford to openly confront the patriarch.

It is better to deal and work hand in hand with Ag Intallah, who is highly respected in the region. Ag Ghali holds his hand in June 2012. The MNLA is dying, and now it is Ansar Dine which discuss with the mediator of the Economic Community of West Africa (ECOWAS), President Blaise Compaoré of Burkina Faso. The former soldier of Gaddafi is now recognized as a key player in the Malian crisis. If he distanced himself from the Salafists, as incited by foreign diplomats, he might even become an ally. Moreover, if he considers that direct confrontation with AQIM can serve his ambitions, he will not hesitate to turn against its current "partners". Abou Zeid, Mokhtar Ould Mohamed Hamada and Belmokhtar Kheirou know better than anyone else.

Alghabass Ag Intallah: heir and diplomat

Originally Alghabass Ag Intallah isn’t  a warlord. As a member of the National Assembly, he is especially the son of the powerful Ifoghas chief and his designated successor - a line that allows him to benefit from many contacts into the Persian Gulf, including the royal family of Qatar. When the Tuareg rebellion broke out in January 2012, he first ranked alongside the National Movement for the Liberation of Azawad (MNLA) - though always advocated for dialogue with Bamako - then rallied Ansar Dine. Ag Intallah is not a fanatic, and his choice is probably more pragmatic - the fragmentation of MNLA is unequivocal - ideologically. Today, Ag Intallah is the political face of Ansar Dine, it’s ambassador. He is the one who is received by the mediator of the crisis, the Burkinabe President Blaise Compaore. Iyad Ag Ghali knows too much for having interest in linking his fate to reign Ifoghas.

A video in which Ag Ghali leads the prayer before the Aguelhok Massacre (WARNING: GRAPHIC CONTENT)

Mali formally requests for the intervention of ECOWAS

REUTERS/Luc Gnago

Original author: AFP
Original source: http://www.lemonde.fr/afrique/article/2012/09/05/le-mali-demande-formellement-une-intervention-de-la-cedeao_1755611_3212.html, checked on 05-09-2012
(Translated from French to English by Thomas den Hollander)

“Interim President of Mali, Dioncounda Traoré, has requested the intervention of military forces in West Africa to re-conquer the North which currently is in the hands of Islamists”, said Special Representative of France for the Sahel, Jean-Felix Paganon, on Tuesday in Ouagadougou.

"This day was marked by a significant development in Abidjan, where President Alassane Ouattara (President of the Economic Community of West Africa) has informed us that President Traoré has formally sent a query to ECOWAS to provide military contribution for the stabilization of the country and especially for the re-conquest of the North, "said Jean-Felix Paganon, who returned from Abidjan where he met with President Alassane Ouattara, President of the ECOWAS. "This is an important development that we discussed the possible developments with president of Burkina Faso, Blaise Compaoré," said Jean-Felix Paganon at a press conference.

ECOWAS has expressed its readiness to send to Mali a force of some 3,300 soldiers, whose contours remain unclear, but wishes to obtain a UN mandate for the deployment, which depended also an official request by the Malian transition authorities. They had so far refused the deployment of foreign troops on the territory of Mali.

But the situation has changed on the ground with the taking of the strategic town of Douentza, in the centre of the country, which on 1 September fell without a single shot fired into the hands of the Movement for the uniqueness and Jihad in West Africa (Mujao), one of the armed extremist Islamist groups which control the vast North of Mali for five months to date.

Kidal, Gao and Timbuktu, the three administrative regions comprising the northern Mali, fell five months ago at the hands of Mujao and other armed groups including Tuareg rebels and jihadists linked to al-Qaida. Then the Islamists ousted their former Touareg allies and now fully control the North.

DISCLAIMER: Neither English nor French is my native language, so please be aware of any translation errors. If you find one (or more), please feel free to contact me. 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Personal analysis of the capture of Douentza: 

The capture of Douentza by Mujao could be an indication that the extremists are moving South, into the less rough and more inhabited part of Mali. They've stated that they strife for the total conquest of Mali to impose Sharia law, unlike the Touareg MNLA who's only goal was the "liberation" of the North.

"A" indicates the location of Douentza (source Google Maps)

 As can be seen on the map above, Douentza is situated in the centre of Mali, in the narrowest part of the country. Also, the highway from Gao in the North to the capital Bamako (RN 15, which becomes RN 6 at Sévaré) goes straight through the city. This highway is the only "Route Nationale" in the North. The strategic importance of Douentza should not be underestimated, it can serve as a perfect base from which the extremists can operate and try to set up an eventual invasion of the South. This can become a very important town in the battle for Mali, which will eventually occur in the near future.

De rol van de zwarte Afrikanen in de Tweede Boerenoorlog

Onderstaande paper schreef  ik in het tweede jaar van mijn studie Geschiedenis.

November 2005.

Bron: http://samilitaryhistory.org/vo113nnc.jpg

Inleiding

De Tweede Boerenoorlog begon op 11 oktober 1899 nadat er op het door de Boeren  op 9 oktober gestelde ultimatum aan de Britten niet werd gereageerd. De Boeren hadden het ultimatum gesteld nadat de Britse regering had besloten extra troepen te sturen naar de Kaap Kolonie en eisten hun terugtrekking. De reden dat de Britten besloten om tropen naar de grens met Transvaal te sturen was dat de regering van de Zuid-Afrikaanse Republiek (onder leiding van president Paul Krüger) weigerde volledig burgerrecht toe te kennen aan de zogenaamde "Uitlanders" (niet-Boerse immigranten). De Boeren echter dachten dat de Britten eigenlijk achter het goud aan zaten (wat in 1885-1886 in Transvaal was ontdekt) en het niet toekennen van de burgerrechten als een mooi excuus zagen een groot leger op de been te brengen om zich de goudvelden toe te eigenen .

Nadat de Britten twee dagen lang niet gereageerd hadden op het door Paul Krüger gestelde ultimatum, besloten de twee Zuid-Afrikaanse republieken Transvaal en Oranje-Vrijstaat om de Britse Kaapkolonie en Natal binnen te vallen. De twee republieken hadden in een traktaat afgesproken dat indien een van beide landen werd aangevallen elkaar bij te staan. De Boeren waren aanvankelijk succesvol en belegerden de steden Kimberley, Mafeking en Ladysmith. Het eerste daarop volgende Britse offensief werd met succes door de Boeren afgeslagen. Het tweede Britse offensief, onder Lord Roberts verliep voor de Britten succesvoller en Roberts slaagde er zelfs in de hoofdsteden van Oranje-Vrijstaat en Transvaal (respectievelijk: Bloemfontein en Pretoria (1 juni 1900)) te veroveren .

Tegen het einde van 1900 besloten de Boeren over te gaan tot het voeren van een guerrillaoorlog. Gedurende vijftien maanden bestreden de Boerencommando’s te paard het professionele Britse leger. Maar eind mei 1902 besloten ze het op te geven. De Boerencommando’s waren moegestreden en ze waren niet bereid hun vrouwen en kinderen, die door Lord Kitchener in concentratiekampen waren opgesloten, nog langer door een hel te laten gaan. Op 31 mei 1902 eindigde de oorlog met de Vrede van Vereeniging .

Hierboven staat de loop van de oorlog kortbeschreven. Het is een algemene samenvatting zoals iedereen die kan lezen in bijvoorbeeld een encyclopedie. Er ontbreekt echter nog een belangrijk aspect in de meeste van deze samenvattingen. Namelijk: Wat was de rol van de inheemse, zwarte, Afrikaanse bevolking? Wat was de rol van de Zoeloes, Xhosas, Baralong, Bakhatlas en andere Bantoevolken die al eeuwen in Zuid-Afrika woonden? Wat waren de gevolgen van de Tweede Boerenoorlog voor deze mensen? Was er sprake van een “white men’s war”? Om op deze vragen een antwoord te vinden ben ik op zoek gegaan naar bronnen die, (soms in zijn geheel, soms gedeeltelijk) iets vertellen over de rol van de zwarte Afrikanen in de Tweede Boerenoorlog. Ik richt mij in dit onderzoek alleen op de rol van de zwarte Afrikanen en niet op die van de overige kleurlingen.

Op een lijn

Aan het begin van de Tweede Boerenoorlog waren zowel de Britten als de Boeren van mening dat het verstandig was de zwarte Afrikanen niet in de oorlog te betrekken.
De Boeren vonden de zwarten “inferieure wezens”  die niet in de oorlog gebruikt konden worden. De Britten waren bang om zich de woede van de rest van Europa en Amerika op de hals te halen als ze overgingen tot het gebruiken van zwarten ten behoeve van hun eigen oorlog. De Boeren waren van mening dat het actief participeren van de zwarten, de mensheid aan het wankelen zou brengen en vonden het onverstandig de zwarten te laten vechten voor een zelfde soort vrijheid als waar zij zelf voor vochten . Zowel de Boeren als de Britten waren bang dat de zwarte Afrikanen het idee zouden krijgen dat ze blanken konden overwinnen indien ze meededen aan de strijd .

De Zoeloes stonden voor het uitbreken van de oorlog op niet al te goede voet met de Boeren. Toch vroegen de Britten de Zoeloes neutraal te blijven indien er een oorlog zou uitbreken. De Boeren op hun beurt vroegen de Zoeloes passief te handelen en de blanken elkaar te laten bevechten . Hierover waren de beide strijdende partijen het in ieder geval eens. De Zoeloes moesten neutraal blijven.

Beleidsverandering

Toch werd er al vrij snel na het uitbreken van de oorlog gebruik gemaakt van zwarten en kleurlingen (voornamelijk Indiërs). Aanvankelijk onbewapend met taken als: wagenmenners, verkenners, gravers van loopgraven en hoeders van het vee. Op 31 oktober 1899 werd een zwarte verkenner gevangen genomen door de Britten. Hij was aan het spioneren voor de Boeren . De participatie van zwarte Afrikanen werd met argusogen bekeken. Critici van zwarte deelname spraken hun ongerustheid uit over het, volgens hen, te verwachten gedrag van de zwarten. Ze waren bang dat de zwarten de doden zouden verminken en de vrouwen en kinderen doden.

Het bewapenen van zwarte Afrikanen kwam langzaam maar zeker ook op gang. In januari 1900, reeds drie maanden na het begin van de oorlog, werden gewapende Zoeloe-politiemannen, die het magistraat van Nquthu bewaakten, door Boeren gevangen genomen. Vanaf de zelfde maand, of zelfs al eerder, werden abaThembu door de Britten bewapend en ingezet als actieve deelnemers aan de strijd. Ze hadden zelfs een Boereninvasie van hun grondgebied weten af te slaan. In februari van dat zelfde jaar schoten Zoeloes die loopgraven aan het graven waren met Britse wapens op Britse troepen . Lord Kitchener was na deze incidenten een verklaring schuldig en verdedigde het bewapenen van de zwarten met het argument dat het nodig was voor de zelfverdediging van deze mensen . De zwarten werden natuurlijk niet tot de tanden bewapend, ze kregen de minst moderne wapens om, mochten ze bijvoorbeeld in opstand komen. De Britten moesten wel het overwicht houden.

Mafeking

De meest beschreven participatie van zwarte Afrikanen aan de Tweede Boerenoorlog is de strijd om Mafeking dat in handen was van de Britten. Mafeking is een goudstadje en werd vanaf 14 oktober 1899 omsingeld door de Boeren. Het mocht niet in handen vallen van de Boeren vanwege het goud. De inwoners van Mafeking waren voornamelijk blanken. Naast de officiële inwoners bood Mafeking ook onderdak aan gevluchte Bantoes uit de Rand. De verdediging van Mafeking was in handen van kolonel Robert Baden Powell (later de oprichter van de scouting jeugdbeweging) die een garnizoen van 1200 man (behalve de officieren geen beroepsmilitairen) onder zijn bevel had. Ook bewapende Baden Powell 300 aanwezige Bantoes die de “Black Watch” genoemd werden. Baden Powell hoopte dat zij voor het beslissende overwicht in de strijd zouden zorgen .

Het beleg van Mafeking duurt 217 dagen. In die tijd wordt er weinig gevochten. De gevechten beperkten zich veelal tot het over en weer schieten met de stukken geschut. De Boeren gebruikten bij de beschietingen de Long Tom, een 155 mm kanon wat hun zwaarste wapen was. Tijdens de beschietingen gedurende het hele beleg komen maar 4 blanke burgers om. Het aantal slachtoffers onder de Bantoes ligt veel hoger, namelijk op 329. Vijf Bantoes werden terechtgesteld door het zeer strenge regime van Baden Powell. Hij wilde een voorbeeld stellen om de Bantoes onder de duim te houden .

Gedurende het beleg slonken de aanwezige voedselvoorraden in rap tempo.
Baden Powell zette alle inwoners op rantsoen, alleen waren er grote verschillen tussen de rantsoenen voor de Bantoes en die voor de blanken. Baden Powell schreef op 14 november 1899 in zijn dagboek het aantal dagen dat de twee groepen konden doen met de hun toegewezen rantsoenen. De blanken konden nog 134 dagen vooruit, de zwarte Afrikanen slechts 15 . Buiten de oneerlijke verdeling van de rantsoenen werden de Bantoes ook regels opgelegd die niet voor de blanken golden. Ze moesten altijd betalen voor hun eten, terwijl ze ontzettend arm waren, en er werd hun verboden brood te kopen . Daar kwam nog bij dat er blanken waren die rantsoenen van de zwarten afpakten. Dit is jarenlang een geheim gebleven.
Naarmate de rantsoenen opraakten werden de meeste Bantoes gedwongen paardenvoer te eten, dat was wel in grote hoeveelheden aanwezig. Sommige Bantoes konden zelfs niet anders dan de lijken van dode honden op te graven en op te eten .
Baden Powell vond het daarnaast nodig om tientallen hongerige Bantoes te geselen en enkelen die voedsel gestolen hadden terecht te stellen om zo de situatie in de hand te houden .
De situatie voor de Bantoes verslechterde met de dag en de Britten deden daar niets aan omdat ze vonden dat de Bantoes de stad mochten verlaten als ze wilden. Diegene die dat wilden konden alleen naar de Boeren en die zaten ook niet bepaald op hen te wachten. Op een gegeven moment komt er een oplossing, Plumer richt op 100 kilometer afstand van Mafeking een opvangkamp in waar ongeveer 1200 Bantoes naar toe vertrokken .

De omstandigheden waaronder de daar aanwezige Bantoes leefden gedurende het beleg van Mafeking waren mensonterend. De “Black Watch” had een belangrijk aandeel in de verdediging van Mafeking maar, kreeg daarvoor nooit de erkenning die ze verdiende . De zwarte Afrikanen hebben tijdens het beleg van Mafeking geleden zonder ooit enige vorm van genoegdoening.

Zoeloes

Op 25 maart 1901 werd de noodtoestand uitgeroepen ten noorden van de Thukela-rivier om de oorlog tot een snel einde te brengen. Er werd een oorlogswet aangenomen die het officieel toestond de Zoeloes te bewapenen. Alle mannelijke Zoeloes werd bevolen zich te bewapenen en te schikken onder het bevel van kolonel H.R. Bottomley. Het doel was om de Boeren veestapel ten zuiden van de Thukela-rivier aan te vallen en de Boeren die zich daar bevinden dwingen over te geven. Van 4 tot 6 april overvielen 6000 Zoeloes de Boeren en de actie was een groot succes; er werden grote hoeveelheden vee en wapens als buit meegenomen. .
Na deze krijgshandeling moesten de meeste Zoeloes hun wapens wel weer inleveren. Anderen (ongeveer 3000 Zoeloes) mochten de wapens behouden voor het geval de militaire situatie zou veranderen .

Op 8 maart 1902 werd koning Dinuzulu gevraagd of hij 250 man kon sturen om generaal Bruce Hamilton bij te staan. Dinuzulu stemde toe (alsof hij een keus had). De aBaqulusi sloten zich bij de troepen van Dinuzulu aan, om de Boeren een lesje te leren, waardoor de groep soldaten groeide tot 1000 man .
Na deze strijd beval de Boerengeneraal Louis Botha om de imzi (hutten) van de aBaqulusi in brand te steken als vergelding voor hun deelname aan de strijd. Daarnaast beval hij ook de bezittingen te confisqueren en de vrouwen en kinderen weg te jagen. Als reactie hierop lokten de a Baqulusi een veldslag uit met de Boeren waarin aan beide kanten slachtoffers viellen .

Na de oorlog moesten de Zoeloes weer gewoon aan het werk op de boerderijen (althans, zij die dat voor de oorlog ook al deden) .
De Zoeloes kregen geen vergoeding voor hun deelname aan de strijd en moesten alle wapens weer inleveren bij de Britten. Voor de Zoeloes veranderde er niets in hun positie na de oorlog. Ze waren gewoon weer ondergeschikt aan alle blanken en ze kregen geen erkenning voor hun daden voor de Britten . Sterker nog, hun land werd in bezit genomen voor de blanken .

Conclusie

Zowel de Boeren als de Britten hebben gebruik gemaakt van de zwarte bevolking in Zuid-Afrika, zij het in verschillende mate. De Boeren hebben de inheemse bevolking voornamelijk gebruikt als verkenners, veehoeders en wagenmenners, terwijl de Britten de zwarte Afrikanen, naast het verplichten tot uitvoeren van dezelfde taken als bij de Boeren, actief lieten deel nemen aan de strijd. Het Britse leger heeft naar schatting 100.000 zwarten in dienst gehad en de Boeren 10.000 . De door de Britten bewapende Zoeloes hebben het de Boeren knap lastig gemaakt en de “Black Watch” speelde een doorslaggevende rol in het beleg van Mafeking.

De term “white men’s war”, zoals lange tijd gebezigd na de oorlog, is volledig misplaatst. De zwarten hadden een groter aandeel in de oorlog dan destijds werd erkend. Ook hedendaagse historici willen nog wel eens de rol van de zwarte Afrikanen onderkennen. De grote historicus op het gebied van de Boerenoorlog Thomas Pakenham verhaalt alleen over de rol van de zwarten in zijn verslag van het beleg van Mafeking. De Nederlandse historicus Math Verstegen schrijft in zijn nabeschouwing terecht dat de zwarte Afrikanen ook hebben geleden maar, in de hoofdstukken van zijn boeken zien we daar weinig van terug (behalve wederom het beleg van Mafeking). Daarom is het goed dat er auteurs zijn zoals Jabulani Maphalala en Hulme T. Siwundhla die proberen de Tweede Boerenoorlog te belichten vanuit het oogpunt van de inheemse bevolking van Zuid-Afrika en zo een andere kijk geven op de gebeurtenissen tijdens de Tweede Boerenoorlog.

De drie jaar die de Tweede Boerenoorlog duurde zijn voor de zwarte Afrikaanse bevolking in Zuid-Afrika een verschrikking geweest. Ze werden naar goeddunken van Boeren dan wel Britten ingezet, zonder er zelf iets over te zeggen te hebben. De schattingen van gesneuvelde zwarte Afrikanen lopen uiteen van 7.000 tot 12.000 en in de concentratie kampen voor zwarten stierven er nog eens meer dan 16.000 . De zwarte bevolking heeft nooit erkenning, genoegdoening dan wel compensatie voor verloren bezittingen of familieleden gekregen. De situatie voor de zwarte Afrikanen veranderde niet door de oorlog: ze bleven tot eind twintigste eeuw gebukt gaan onder het juk van de blanke “meester” die alles voor ze bepaalde.

Literatuurlijst

-    Maphala, J.S., ‘The Zulus and the Boer War’, History Today 50 (2000) 46-50.
-    Pakenham, T., The Boer War (Londen 1993).
-    Pakenham, T., ‘Africans in the Boer War’, Journal of African history 27 (1986) 573-575.
-    Siwundhla, H.T., ‘White ideologies and non-european participation in the Anglo-Boer War, 1899-1902’, Journal of black studies 15 (1984) 223-234.
-    Verstegen, M., De onnodige Boerenoorlog Deel 1 (Zaltbommel 2003).
-    Verstegen, M., De onnodige Boerenoorlog Deel 2 (Zaltbommel 2005).

The sound of a gun

YouTube gebruiker FUNKER530 trakteert ons regelmatig op video materiaal, Raw Combat Footage zoals hij het zelf noemt. In onderstaande video is een compilatie opgenomen van het afvuren van diverse wapens: